این هم ترجمه دیگری ست از شعر

«کم پیدا»*: کم‮ ‬شد- بوسه‮ ‬هایم-بر‮ ‬دستان ِشب. تابوتی‎‮ ‬شد- تاریک و‮ ‬دراز، -حمل‎‮ ‬کرد- مرده‮ -سنگین- زمانی را-در دل آدمیان؛ شبهای‮ ‬تاریک و طولانی. کم‎‮ ‬شد -بوسه‮ ‬هایم- بر‮ ‬پیشانی ِشب.
روزها- روشنایی‮ ‬را گم کردم -باز یافتم-در‮ ‬شبهای تاریک و دراز.شب‎‮ ‬را برداشتم-بمانند کتاب‮ ‬نانوشته ای-خود‮ ‬را بر آن نوشتم-خواندم . به‎‮ ‬هنگامی که آسمان- به‮ ‬سپیدی میگرایید-یک‮ ‬یک-
سفید‮ ‬شدند-برگهایش. *کم‎‮ ‬شد- بوسه‮ ‬هایم- بر‮ ‬پیشانی-شب.روزها -روشنایی‮ ‬را گم کردم -باز‮ ‬یافتم-در‮ ‬شبهای تاریک و دراز.کم‎‮ ‬شد -بوسه‮ ‬هایم- بر‮ ‬گونه های ِ شب. *«باغچه‎‮ ‬ای در بامداد»: -می نگرد-
باغچه‎‮ ‬ از دل صبح - هنوز‮ ‬در خواب اند-آدمیان‎‮ ‬. می نگرد -از غار-‮ حیوان هراسناکی-به‎‮ ‬خانه های دور دست آدمیان-می‮ ‬نگرد-باغچه از‎‮ ‬دل صبح ؛-هنوز‮ ‬در خواب اند-آدمیان‎‮ ‬:-چیست این پر چین ها -که‮ ‬بر پیکرم فرو رفته اند -چیست‎‮ ‬این تیرکها -که‎‮ ‬بر تنم زخم میزنند-فریاد‮ ‬بزنم-به‎‮ ‬یاریم می شتابند-باغچه‎‮ ‬های دوست ؟ -باغچه‎‮ ‬ها دست‮ ‬به دست هم دهند-از زیر‮ ‬این پرچین ها و دیوارها-
بگریزیم - در‮ ‬دور دستها زندگی‎ کنیم . پرچین-پرچین-تیرک-تیرک-بدون‎‮ ‬اینکه تقسیم شویم!می‮ ‬نگرد- باغچه‎‮ ‬از دل صبح؛ -هنوز‮ ‬درخواب اند - آدمیان‮ ‬. -*«زمان آغاز»: -در بامدادی-
متوقف کنیم زمان و-دنیا را،-و هر چیز را-برجای خود بگذاریم.* نشسته زرد بر جای سبز- پژمرده کرده تخم را-که خواست سبز شدن دارد-زرد را برداریم-برجای خود بگذاریم.
نشسته سیاه برجای سفید- سیه نموده "گذشته- زمان" را -زدوده سپیدی از سفید . سیاه را برداریم- بر جای خودبگذاریم.*هر چیز و- همه چیز را بر جای خود بگذاریم.
در بامدادی-متوقف کنیم زمان و-دنیا را،-و هر چیز را-برجای خود بگذاریم-آغاز کنیم از نو-زمان را- آغاز کنیم از نو-دنیا را.