ناظر دیدار عزیز، در اینکه

فدرالیست- استقلال طلب- تمرکز طلب. این، در کل فضای سیاسی ایران است. نه فقط در مناطق ملی. همانطور که در مقالاتم توضیح داده ام راحل «فدرالی» امکان عملی شدنش بیشتر است. دو راحل دیگر را غیر عملی میدانم. اما آنچه در این میان بیش از هر چیز اهمیت دارد «شیوه رسیدن به اهداف بزرگ و کوچک» است. به ویژه در آذربایجان. یعنی مهم «استراتژی و تاکتیک» است در رابطه با اهداف-نیروها- چه در کل ایران و چه در خود آذربایجان؛ و حتی در منطقه و سطح جهانی. همانطور که در مقاله «استراتژی و تاکتیک» نوشته ام، « مبارزه ی مسالمت آمیز برابری حقوقی» ؛ بر اساس « مبارزه مشترک و صلح و دوستی با همه مردمان از جمله فارسی زبانان» در اتحاد با «نیروهای ضد دیکتاتوری،ضد تبعیض، و ضد استثمار»، استراتژی و تاکتیک درست راه پیروزی ست. و هستند گروههایی که در این مسیر میکوشند. برای مثال فدرال دموکراتهای آذربایجان- چپ های دموکرات آذربایجان. و غیره. اما سیاست «فارس، ترک»گرایی که در مقاله توضیح داده ام نه در خدمت تأمین حقوق بل در خدمت آفرینش «جنگ و کشتار» است. این استراتژی و تاکتیک ها در خدمت شکست ماست. آنچه در مورد « انقلاب اخلاقی، انقلاب وجدانی؛ احترام به "حقوق طبیعی انسان"؛ » نوشته اید می تواند در جریان «روشنگری، دیالوگ مدرن، انقلاب فرهنگی، تحول دموکراتیک جامعه» رخ دهد و مبارزه یکی از «اهداف»اش نیز رفع این کمبودهاست. اما راه رفع اینها سیاستی نیست که در مقاله به حق نقد شده است. در این عرصه ضرورت مبرم دارد که از «تزها و مقولات» من در آورده و غیر علمی و بسیار کودکانه «الوداع» گوییم.