دوستان عزیز توجه ندارند که

به کسی که کوچکترین اطلاعات نظامی داشته باشد، بگویید که یک گروه 3 هزار نفری می تواند با وسیله نقلیه وانت بار ارتشی یک میلیون نفری با توپ و تانک و هواپیما را چنان یک طرفه شکست دهد که نیمی از یککشور را تصرف کند، از خنده روده بر می شود! علاوه بر آن، شما حضور داعش در منطقه را با خلق داعش یکسان پنداری می کنید. داعش با قیام اخیر عراقیان و سقوط موصل به وجود نیامد، بلکه داعش طی جنگ سوریه از جمع آوری تمامی اسلام گرایان تندرو از سراسر جهان -که برای کشور و مکردم خودشان نیز یک تهدیدی بوالقوه بودند- در گرداب سوریه شکل گرفت و در آنجا به نفع اسد و بر علیه ارتش آزاد می جنگید، کاری که ما در شطرنج حساب شده مان کردیم، داعش را از جنگ با ارتش آزاد سوریه به سمت جنگ با ارتش مالکی و سپاه قدس ایران کشاندیم. درضمن، ما با یک داعش در منطقه مواجه نیستیم، ما چندداعش داریم که هر کشوری برای خود ساخته است و داعشی که س÷اهقدس ایران با فراری دادن بعثی های زندانی از عراق و نفوذشان در سوریه تشکیل داده بود تا بر علیه مردم سوریه و به نفع خودشان بجنگد، حالا تغییر زاویه داده و فرماندهان بعثی حرفه ای پس از تسلط بر نیروهای شان آنانرا به سوی کشور خودشان یعنی عراق سوق داده اند. درضمن، دوستان هر اتفاقی که روی می دهند، سریع به دموکراسی چس÷ نزنند. ما اینک در عراق با گزینه جنگ روبرو هستیم. آیا اروپا و آمریکا وقتی با فاجعه هیتلر و تهاحم او روبرو شدند، نشستند و گفتند که نباید با ارتش به هیتلر و نازی ها پاسخ دهیم، چون دموکراسی با جنگ به وجود نمی آید؟ گزینه پاسخ به متجاوز با سلاح به جای خود و اداره جامعه از طریق دموکراتیک نیز به جای خود. علاوه بر آن، با قیام اخیر در عراق کردهای عراق نیز به برخی از حقوق پایمال شده شان رسیدند. در قانون اساسی عراقپیش بینی شده بود تا مذاکره دولت فدرال با دولت اقلیم کردستان بر سر مناطق مورد مناقشه انجام شود و، اما دولت دست نشانده ملاها در عراق نه تنها طی این ده سال مذاکره نکرد، بلکه در این اواخر اعلاک کرد که آن ها حتی قابل مذاکره نیستند. مثل دبه درآوردن های رپیم ایران پیرامون وعده هایش. حالا کردها حاکمیت مناطق کردنشین خارج از محدوده اقلیم را بدست آوئردند و آن را ضمیمه منطقه خود کردند. بنابراین، در شطرنج حساب شده ما، قیام خاموش اخیز عراق یک حرکت طلایی برای تأمین جندین هدف متعارض با یکدیگر بود.
دوستی که عنوان کرد که در دنیای آنان سیر نمی کنم، نمی داند که همین اتفاق در مصر و تونس نیز افتاد. در مصر انقلاب با اخوانی ها کلید زده شد. با قدرت گرفتن اخوانی ها و تحمیل قوانین عجیب و غریب شان همه نگران شدند. اما به موقع به حساب انقلاب دزدان اخوانی در مصر نیز رسیده شد و حالا نظامی داریم که چون دیکتاتوری نظامی مبارک نیست و چون دیکتاتوری مذهبی اخوانی نیز نیست و جهشی بزرگ در نتخاب دموکرایتک دولت صورت داده، گرچه هنوز با دموکراسی ارو÷اییی فاصله محسوس دارد و باید گام به گام به سوی بهتر شدن رود. در تونس نیز اسلام گرایان به قدرت رسیدند، ولی برخلاف اخوانی ها قدرت را قبضه نکردند و حالا به شکلی مسالمت آمیز در کنار سایر جریان های سیاسی زندگی می کنند و دارای یکی از پیشرفته ترین قوانین اساسی خاورمیانه شده اند و با نظام دیکتاتوری بن علی نیز بسیار فرق می کنند. حالا اگر نشسته بودیم و از ترس اسلام گرایان در تونس و مصر هیچ اقدامی نمی کردیم مردم مصر هیچ انقلابی نمی کردندکه هنوز دیکتاتوری در آنجا ماندگار بود. درضمن اگر همه اسلام گرایان را بایک برچسب حذف می کردیم که اقدامی غیر انسانی بود و حداقل اسلام گرایان تونس و ترکیه نمونه هایی نسبتاً موفق در خارومیانه بودند