اینجا مواضع «انتقادی نوری

و تصمیم حمایت جمعی آنها در «گوادالوپ» صورت گرفت. اینکه خمینی بدون حمایت و یا مخالفت آنها باز هم روی کار میامد یا نه برای تاریخ مطرح نیست. آنچه رویداده ، حمایت آنها از روی کار آمدن خمینی بود که صورت گرفت و راه او را هموار نمود.
سیاست حمایت از ارتجاع ، «سیاست قدیمی و حاضر » کشورهای پیشرفته است و چنین نیز خواهد بود. اما این سیاست غرب به زیان خود آنها-جهان- و نیروهای ترقی خواه است. عملاً شاهد شکست این سیاست خود در جهان هستند ولی با این وجود آنرا ادامه میدهد. چرا که «نفع خود را در حاکمیت نیروهای غیر دموکرات و دیکتاتور و مرتجع مذهبی» می بینند. دوستدار مدرنیزاسیون و دموکراتیزاسیون جهان نیستند، بل خواهان عقب ماندگی آنند. عقب ماندگی «برده داری نوین جهانی» را نمی گسلد. اما ترقی به زیان سیستم برده داری جهانی ست. آنها نفع استراتژیک و زیان تاکتیکی را دنبال میکنند و به درستی هم این راه به نفع آنهاست.

بله انقلابها را مردمان تحقق می بخشند اما هدایت آنها «از درون و بیرون» صورت میگیرد. عامل برونی تا میتواند میکوشد نقش بیشتری را به عهده گیرد. و این کار در انقلاب ایران مثل بهار عربی و دیگر حرکات در قرن اخیر تحقق یافته است.
جامعه ی عقب مانده نمی تواند انقلاب و جنبش عمومی خود را از درون هدایت کرده و به هدف برساند-عامل بیرونی هدایت آنرا به عهده میگیرد. و هدف دیگری را تحقق می بخشد.

هدف پروسه انقلاب ایران « رفع دیکتانوری-رفع تبعیض- تحقق دموکراسی و عدالت اجتماعی» بود. که نیروهای سیاسی مدرن جامعه آنرا را دنبال میکردند . چه در قالب سوسیالیسم و چه در مقالب دموکراتیسم. یا در آمیختگی با هردو.
اما نیروهای واپسگرا از جمله «دینی » به دنبال تحقق تز «ترکیب دین-حکومت-مردم» بودند. و خمینی در راس این جریان بود و از خرداد 41 نیز چهره ی خود را در مخالفت با « اصلاحات سرمایه داری وابسته ی شاه ، در انقلاب سفید شاهانه» نشان داده بود.

چه کسی میگوید خمینی را نشاختیم؟ چهره ی او حداقل برای چپ و دموکراتها شناخته شده بود.اصلاً چهره ی ارتجاعی روحانیت از انقلاب مشروطیت تا 57 برای نیروهای مدرن جامعه شناخته شده بود و صدها کتاب و مقاله در تحلیل و نقد این نیروی مرتجع نوشته شده بود و آزاد در دسترس بود. «مشروعه» نقد شده بود-«ترور ارتجاع سیاه ، کسروی» نقد شده بود، شیعه گری و نقش کاشانی و غیره نقد شده بود. جزنی برای فدائیان چهره ی رقیب بودن خمینی را به کمونیستها و طبقه کارگر در مقالات خود - در داخل زندان نوشته و روشن کرده بود. چه چیزی در رابطه با روحانیت ناشناخته و توهم زا بود. بچه های آذربایجان نمی دانستند «روحانیت که پست نسیمی شاعر را از تنش کند-به دلیل دگر اندیشی» میخواهد حکومت خود را مستقر کند؟ تاریخ حکومتها ی اسلامی صدها ساله نقد شده بود. «تفکر اتحاد اسلام اسد آبادی» از مشروطیت معروف بود. کمونیستها میدانستند روحانیت مرتجع دشمن کلاسیک آنها ست. همه این چیزها را چپ و دموکراتها میدانستند و خط خود را نیز از این نیروهای مرتجع جدا کرده بودند.

چپ اشتباه استراتژیک «حمایت از خمینی» را نه به دلیل عدم شناخت بل دقیقاً به دلیل شناخت روحانیت ، اما با خطای « تاکتیکی و استراتژیک» مرتکب شد. این خطا 1 و نیم سال طول کشید و بعد اصلاح شد. آنان که سیاست حمایت را نداشتند «خطای تاکتیکی-استراتژیک» دیگری را مرتکب شدند.
مردم عامی نیز روحانیت را بخوبی می شناخت.فرهنگ عوام پر است از نقد «حیله گری و ضد مردمی بودن» روحانیت .
اما «کسب قدرت» با اینها کمتر سرو کار دارد چرا که «هنر» است. و این هنر را نیروهای مدرن نداشتند و اشتباهات سیاسی آنها هم کمک کرد که متلاشی شوند.
انقلاب ایران را «هنر روحانیت مرتجع (عامل درونی) و سیاست حمایت از ارتجاع نیروی بیرونی( کشورهای پیشرفته از جمله در گوادالوپ- مدیا) خورد.