گوش فرا دهید ای جانهای کپک

3)

گوش فرا دهید ای جانهای کپک زده !
ای روانهای سیاه، که ذغال بسی از شما روشن تر است:
روز که از راه فرا میرسد شب سایه ی شوم خود را بر می چیند.

گرسنگی با نان رخت برمی بندد
میمون تقلید می کند، انسان می انذیشد
مگر میمونید که مقلد دستاربندانید؟

کفالت همزاد ضغارت است
دنبال کفیل میگردید؟ ضغیرید!
تاکی میخواهید در صغارت خود غرق شوید؟
آفتاب برلب بام است.

یاوه های دستاربندان را حکمت میدانید، که بوی کپک میدهند؟
یا عمله ی فرومایگانید که اباطیل می سرایید؛
و بر سر سفره یشان عاروق می زنید؟
تا کی میخواهید کارد بر گلوی خرد خویش نهید؟
شما را از مرداب رهایی نیست. سرنوشت شومی در انتظار شماست.

سیاهی تان قد کشیده و چشمانتان چون ارزن کوچک شده است
از بس که نان بی چیزان، ربوده اید.
دهانتان کف کرده از دروغهاییان .
در ستایش دستاربندان، شما را بت پرستی مبارک باد!