یادداشت:

واقعیت آن است که من نه کمونیستم و نه مارکسیست. و بارها هم این موضوع را در مقالات و کامنتهایم نوشته ام.
من کوچک تر از آنم که خود را چپ بنامم. آگاهی من در این مورد نازل است.
دیگر اینکه مارکسیسم کلاسیک را قبول ندارم. از «دیدگاه چپ گرایی دموکراتیک» نیزآگاهی چندانی ندارم.
چون «تئوریهای آن هنوز مدون نیست».حداقل برای من. اما
- من از نکات مثبت چپ و کمونیستها دفاع کرده ام. و با حرکات غلط شان هم مخالف بوده ام.
- در ضمن نوشته ام که «خواهان عدالت اجتماعی هستم.»
نوشته ی من -چنین گفت کمونیست- در پیرامون دفاع از عدالت اجتماعی ست که نقطه ی مشترک است.
همانطور که بهرنگی و ساعدی از «عدالت اجتماعی و بهزیستی مردم و زحمتکشان دفاع میکردند». و نقطه ی مشترکی داشتند.
من در همه ی نوشته هایم دید خطی ندارم و تنها دید عدالت خواهانه و بهزیستی طلبانه و دوستی و انسانی پیش برده ام.
به هیچ ایده لوژی گرایش ندارم.ایده لوژی را دگماتیسم و درک غیر واقعی از جهان ارزیابی میکنم.
بارها نوشته ام «اندیشه های من در هیچ دایره ای نمی گنجد و مخصوص خودم است.» مثل هر قلمزن دیگر که آزاد از ایده لوژیهاست.
این توضیح تضادی با متن ندارد و در تأکید بر درستی اندیشه های آن است.
مثل هر قلمزن مستقل و آزاد از ایده لوژیها و احزاب، منهم اندیشه های شخصی خود را بیان میکنم
که خالی از خطا و برداشت نادرست از جهان نیست. و نقد آنها به عهده ی دیگران است.
آ.ائلیار