آ.ائلیار در گرامی! حق تا

گنجی خطاهای متدیک بزرگی مرتکب می شود و مباحثه با او که قدرت خارق العاده ای در مانور میان نظرات ناسخ و منسوخ دارد، اصلا آسان نیست. یکی از این خطا ها این است که نه فقط نوع استدالالش که محتوای آنرا هم مخاطبینش تعیین می کنند. وقتی از ناحیه امام زمان احساس خطر می کند، حرفهایی می زند که احتمالا خیلی خوشایند من و شما هم هست و وقتی از ناحیه رشد اسلام ستیزی در اروپا احساس نگرانی می کند، یکباره مدافع اسلام ناب محمدی از کار در می آید. در همین مقاله ای که به گوشه ای از آن پرداختم، از این فرضیه که بخشی از احکام قرانی و نبوی " امضایی" بودند، به سادگی نتیجه می گیرد که همه دستآورد های جهان معاصر هم می توانند به راحتی امضا شوند و پس اسلام سکولار هم هست! اوفراموش می کند که رابطه این تیوری ساده اندیشانه را با نظریه خاتم الانبیایی محمد توضیح دهد و مشخص کند که کدام پاپ از جانب اسلام حق امضا دارد و کسانی که آن بلا را بر سر باب آوردند و هنوز هم بعد از ۱۵۰ سال یک لحظه دست از آزار بابیان بر نمی دارند، در کدام پروسه واقعی حق امضا را به او واگذار خواهند کرد؟
مشکل دیگر گنجی این است که هیچ محدودیتی برای خودش قایل نیست و در همه حوزه ها با بی پروایی وارد می شود. او اگر خودش را یک کنشگر سیاسی تعریف کند . دعوای امثال من با او روی سکولاریسم متمرکز خواهد شد و به محض آنکه او یک سکولاریسم حد اقلی- هابرماسی را بپذیرد، من در این حوزه مشکلی با او نخواهم داشت. اما پهنای باند گنجی خیلی بیشتر از قرمه سبزی ما و ارکستر سمفونیک لندن است! وقتی او در قامت یک اسلام شناس،، جامعه شناس و یا اهل فلسفه برآمد می کند، انوقت کار بین او و خیلی ها، به قول مشهدی ها " بالا می گیره"
برای ما کنشگران حوزه سیاست، ورود به مباحثات مربوط به دین، با همه وسوسه انگیزیش، نوعی وارد شدن به منطقه ممنوعه به حساب می آید. اما وقتی کسی که مرز نمی شاسد و وارد همه حوزه ها می شود، باید لباس گرم بپوشد و بداند که در حوزه روشنفکری باید با غول های بزرگی سرشاخ شود. آیا گنجی به این امر آگاه هست؟ گمان ندارم !