80 درصد کشته های جنگ ایران و عراق از شهرهای فارس زبان می باشند که حتی همسایه مرز هم نیستند ( خراسان و تهران و اصفهان بترتیب بیشترین کشته ها را داده اند!
100 درصد این چند میلیون مهاجر عراقی و اففانی و ..در شهرهای فارسی زبان ساکن هستند در حالیکه پذیرش پناهنده مسئولیت ملی است اما رواج تعصبات قومی قبیله ای بجای روحیه ملی باعث شده دولت نتواند حتی 50 مهاجر و پناهنده را در این مناطق قومی اسکان بدهد. دولت در مشهد صدها هزار مهاجر اسکان داده اما در تبریز و سندج و سایر مناطق به اصطلاح قومی اقامت مهاجر ممنوع است.
آنوقت می گویند اقلیتها در محدودیت هستند! بسیاری از این اقلیتها مهاجرین تازه وارد هستند و کمترین خدمات را به ایران کرده اند حالا طلبکار هستند عقب ماندگیهای آنها بخاطر تازه وادر بودنشان به ایران و سبک زندگی خودشان دارد. اگر رضاشاه نبود بسیاری از اینها حتی الان هم مشغول ییلاق قشلاق بودند
عرب جنگزده ایرانی و پس از آن پناهده عرب و کرد عراقی در مشهد و اصفهان و تهران ساکن شدند اما چهار تا افقانی در سنندج یا کنار یکی از محله های عرب نشین اهواز حق اسکان نداشتند؟!
دلیل این امر هم وجود تفکرات ملی در مردم مشهد و اصفهان و یزد و شیراز و ... است و تفکرات قومی قبیله ای در مناطق دیگر که همانچنان خواهان سهم خواهی قبیله ای هستند و نه حقوق شهروندی.