من فکر میکنم بعد از انتخاب اوبامای صلح طلب , بزرگترین قدرت نظامی جهان , میدان جنگ جهان را به دیگران واگذار کرد. روسیه با بی میلی امریکای تحت رهبری پریزدنت جدید, به دخالت در جنگ گرجستان, متوجه میزان برد سیاستهای تجاوزکارانه خود شد. با اشغال کریمه و شرق اوکرائین و ایجاد بحرانی دیگربرای امتیاز گیری حالا سودای رهبری نظامی جهان را دارد. مدتهاست گلوی قزاقستان را گرفته و هراز چند وقت تهدید به اشغال بخشهای با اکثریت روس نشین می کند و با امتیاز گیری برای مدتی رها می سازد. روسیه با دخالت در سوریه قصد دارد جایگاه ایالات متحده را پر کند اما از قدرت نظامی -اقتصادی کافی برخوردار نیست و متحدان قدرتمندی هم ندارد تا کار را یکسره کند. نتیجه , سهم خواهی چندین کشور و جنگ خطرناک فعلیست. اگر امریکائیها درهمان اوان انقلاب لیبی و سوریه به بمباران مراکز سرکوب می پرداختند و ساختارهای سیاسی-اقتصادی -اداری
ایجاد اتحاد نظامی متشکل از نیروهای کشورهای اسلامی بسیار خطرناک است و می تواند در آینده به دخالت به نفع اسلامیون در کشوهای مختلف منجر گردد و نیروهای سکولار را پس بزند.
انتخابات امریکا آحتمالا معادلات فعلی را تغییر خواهد داد. امریکائیها راستگرا تر از آن هستند که به برنی ساندرز سوسیالیست رای دهند و در صورت کاندیداتوریش جمهوریخواهان پیروز خواهند شد. در صورت نامزدی کلینتون و انتخاب به عنوان رئیس جمهور, احتمالا شاهد دخلالتهای نظامی منطقه ای خواهیم بود اما بگمان من با روسها شاخ به شاخ نخواهد شد. تنها جمهوریخواهان موی دماغ روسیه شده میتوانند تاحد امکان آنهارا پس بزنند و مهمتر اینکه ملتهای ضعیف از تضاد آنها به نفع خود سود ببرند. یک رئیس جمهور چپ گرا همانند برنی برای مردم امریکا موهبتی خواهد بود تا قدرت سیاسی -اقتصادی کارتلها و تراستها را محدود کند اما فرصتی دیگر برای سیاست کلنگی و بغایت بی رحمانه روسیه و ایران ایجاد خواهد کرد تا سیاست نابودی خود و بسیاری از کشورها به مرحله اجرا درآورند.