دوستان ... جا دارد که از آقای

دوستان ... جا دارد که از آقای ضیاء صدرالاشرافی به خاطر این مقاله , بیشترین تشکرها را بکنم. متاسفانه یکی از بیماری های اجتماعی در فرهنگ های دیکتاتوری همان « احساس کم بینی کردن » است. اگر احمد شاملو بخاطر ترک بودند احساس کم بینی می کرد , خیلی ازمهاجر های ایرانی بعد از انقلاب در کشورهای خارجی همان احساس را داشتند. و فکر میکنم این درست بر میگردد به آن « فرهنگ» رستاخیزی..در کشوری که پادشاهش وزیرانش را آدم حساب نمیکرد و خارجی ها را همیشه بر رخ ملت ایران می کشید, نبایستی بیش از این انتظار داشت. معلمی داشیتم که در دوره دبیرستانی می گفت که (( در سوئیس سالی فقط دو بار در دادگاه ها را باز میکنند, انهم تنها بخاطر گرد گیری میز و صندلی ها» . یعنی در این کشور نه دزدی میشود و نه قتل انجام می شود و نه حق کسی پایمال می شود.. بهشت برین...شتشوئی مغزی از همین نکته آغاز میشود ... در هر حال