از خواندن این گفتگو بسیار

از خواندن این گفتگو بسیار خوشنود شدم. دردِ دل جناب کاوه فولادی نسب و دلمشغولی هایش برای ادبیات و داستانسرایی فارسی پذیرفتنی است. من سانسور و خودسانسوری، کمبود کانونهای ادبی و نقش اجتماع مدرن را در این راستا بی ارزش نمیدانم. در دهه های گذشته نه تنها در ایران که در اروپا و آمریکا خوانندگان کتاب کشش بیشتری بسوی کتابهای پلیسی گرفته اند تا کتابهایی با دامنه اجتماعی. بیست سال پیش در اتوبوسها و متروهای پاریس هر دختر و پسری کتابی در دست خواندن داشت اما اکنون همه جوانها، چه دختر و چه پسر، تنها و تنها انگشت روی دیسپلی موبال خود میگذارند و بدون آن دیگر قادر به زندگی نیستند.