بخشی از مقاله تورج اتابکی

با ورود گسترده نیروی هوایی روسیه به صحنه نظامی سوریه که تمرکزش از آغاز عمدتاً بر قطع راه‌های ارتباطی ترکیه با مخالفان حکومت سوریه استوار بوده، ترکیه در تنگنایی قرار گرفته که شاید یک سال پیش حتی آن را به خواب نمی‌دید. اما در این تحولات کردان سوری اعتباری تازه یافتند. واکنش اعتراضی ترکیه به بمباران‌های بایربوجاق، مناطق که ترکمنان سوری مورد حمایت ترکیه در آنجا بود و باش دارند، به جایی نرسید. برای روسیه حامی دولت سوریه، ترکمنان نیز از زمره گروه‌های «تروریستی» بودند که ریشه کن کردنشان در دستور کار جنگنده‌های روس بود.
واکنش شاید شتابزده و از سر استیصال اردوغان به حضور نظامی روسیه با سرنگون کردن یکی از جنگنده‌هایش و بعد کشتن یکی از خلبانان آن در حال فرود در هوا به دست آلپ ارسلان چلیک ترک نشان از این داشت که در شمال سوریه این تنها ترکمنان و اعراب سنی هوادار ترکیه نیستند که تعزیه‌گردان معرکه جنگند. صدها، و اگر نه هزاران، کنشگر ملی‌گرای افراطی ترک، عمدتاً هوادار دو حزب حرکت ملی و عدالت و توسعه، اینک در شمال سوریه‌اند تا آن گونه که خود مدعی‌اند پاسدار سرزمین‌هایی باشند که در جنگ اول جهانی به ناروا از مام میهن عثمانی جدا شده است. اینان گردان‌هایی سازمان داده‌اند با نام‌های سلطان محمد فاتح، سلطان سلیمان، یا سلطان مراد که همه از گونه‌ای حس نوستالژیک، اما خوفناک، برای روزگاری سپری شده حکایت می‌کند