فاجعه ای بود. رهبرانِ یک حزب

فاجعه ای بود. رهبرانِ یک حزب سیاسی، اعتماد کردند به یک حکومت. همگی دستگیر شدند. مظلومانه شکنجه شدند. نگذاشتن زنده بمانند. قریب به اتفاق همۀ مدیرانِ یک حزب سیاسی را کشتند.
فاجعه ای بود. داغی ماند بر دلهای نسلِ ما. تا ابد. نمی دانم امروزه جوان های کشور چه تصوری از حزب تودۀ ایران و مصاعب رفته بر این سازمان سیاسی کشور ما دارند؟ این جوان های نسل میلی نیال. جوان های عصرِ گوشی های آیفون، فیس بوک، توییتر. جوان های ده انگشتی تایپ کن و دایم با غژغژ ویبرۀ مسیج ها. براستی جوان های امروزه کشور ما در مورد حزب های چپ چه طور فکر می کنند؟ نمی دانم.