خصومتی که این پان ایرانیست ها

خاورمیانه همه جا سخت فعال شده و جای زبان فارسی و هر زبان غیر بومی را میگیرند. . شاعران و نویسندگان و اندیشمندان متعلق به ملت های غیر فارس در ایران، در چنین اوضاع و احوالی به خلق آثار ادبی به زبان بومی خود، میل وافر نشان میدهند . خلق های غیر فارس ایران دیگر نمی خواهند ، در مدارس به زبان فارسی درس خوانده و از یاد گیری زبان و ادبیات خود با زور چماق، محروم بمانند. آنها دیگر تحمل این را ندارند که رژیمهای ارتجاعی حاکم در ایران که از سیاست شوونیسم و برتری طلبی پیروی می کنند، زبان فارسی را برایشان زبان رسمی قرار دهند . مگر زبانهای بومی نظیر زبان ترکی و کردی و بلوچی چه عیبی دارند؟ اما در رابطه با شاعران آذربایجانی که به زبان فارسی شعر سروده اند، باید مختصرا اشاره کنم که از 600 سال پیش تا حالا ، اغلب این شاعران فارسی گو ، اشعاری هم به زبان ترکی سروده اند که به عللی بیشتر این سروده ها از بین رفته است . عماد الدین الدین نسیمی ، که در قرن هشتم زندگی میکرد، شیوا ترین شعر ها را به زبان ترکی آذری ساخته . هم او ، دیوانی به فارسی دارد که حاوی نغز ترین غزلیات است. بدنبال نسیمی که همچون اوستاد و معلمش نعیمی بدست دشمنان آزادی اعدام شد، محمد فضولی که در زمان اوایل صفویه زندگی میکرد، شیواترین غزلیات را به زبان ترکی سرود. مثنوی لیلی و مجنون وی به همان زبان، شهرت بین المللی کسب کرده است . فضولی به زبا نهای فارسی و عربی نیز اشعار زیبائی ساخته است. شاعر دیگر آذربایجان، صائب تبریزی، که پرمعناترین شعر ها را به سبک هندی سروده ، اشعار زیادی هم به زبان ترکی آذری داشته که اغلب از بین رفته و تا حال تنها 20 غزل به زبان ترکی از وی، پیدا شده است. در دوران پس از فضولی ، سرودن شعر به زبان ترکی در بین شعرای آذربایجان رونق بیشتر یافته و شعرائی نظیر ملا پناه واقف و ابوالقاسم نباتی، اشعار بس لطیفی به زبان مادری خود سروده اند. هر قدر تاریخ به جلو رانده میشود، در تمام کشورهای چند ملیتی از آنجمله در ایران ، شعرا و نویسندگان متعلق به ملت های سرکوب شده به خلق آثار ادبی به زبانهای بومی خود و کنار زدن زبان تحمیلی و رسمی، رغبت بیشتر نشان میدهند . ایران چند ملیتی کنونی نیز از این قاعده مستثنی نیست. شوونیست های فارس که سرکوبگر زبانها و ادبیات ملت های غیر فارس هستند، در نهایت سرسختی در مقابل تاریخ و حرکت زمان ایستاده و با توسل به حربه تهمت و برچسب زدن و فحاشی و تحقیر، می کوشند کسانی را که قاطعانه علیه ستم ملی و برتری قومی و نژادی و زبانی مبارزه میکنند، بکوبند.