این روزها، کم نیستند کسانی

تحمیل شده بود، دشمن بی امان آزادی و دموکراسی بود. در زمان سلطه رژیم شاه، در حاتی که شخص شاه ، دربار پهلوی، کاسه لیسان دور و بر دربار و سرمایه داران داخلی و خارجی، ثروت های کشور را به غارت میبردند، کارگران و تود ه های محروم و زحمتکش، درفقر و فلاکت و بی خانمانی زندگی کرده، به نان شب محتاج بودند. تاریخ گذشته نه چندان دور را کسی نمی تواند با توسل به جعل و دروغ ، وارونه نشان دهد. این واقعیت که 37 سال است رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی، ایران را به جهنم سوزانی برای ساکنین آن مبدل کرده است، سبب آن نمیشود که مبارزین و انسانهای ترقی خواه، حوادث سیاسی گذشته و جنایات و سیاهکاریهای دوران تسلط 57 ساله خاندان پهلوی را فراموش کنند. غارتگری و ثروت اندوزی شاهان خاندان پهلوی، حد و حصری نداشت. رضا شاه که به دست انگلیسی ها طی کودتائی بر شئون کشور مسلط شد، 20 سال تمام در نهایت استبداد وخود کامگی، حکومت کرد . وقتی این میر پنج قزاق به قدرت رسید، آهی در بساط نداشت ، اما زمانی که در شهریور 1320 مجبور به استعفا و ترک کشور گردید، غیر از ثروت و اندوخته بیحسابی که در بانک های خارجی داشت، مالک دو هزار پارچه از آبادترین دهات ایران بود! دردوران حکومت شاه ، تجمل پرستی ،ثروت اندوزی و سیاهکاریهای شاه و درباریان، پایان نا پذیر بود. بین کودتای ننگین 28 مرداد و انقلاب بهمن 1357، 25 سال فاصله بود. در تمام این مدت، هیات حاکمه دزد و طماع، بیدریغ هستی توده های زحمتکش و در آمد سرشار حاصله از فروش نفت را غارت میکرد ووابستگی کشور به امپریالیست ها و بطور عمده به امپریالیسم آمریکا هر روز بیشتر میشد. نتیجه این وابستگی، چیزی جز به تاراج رفتن در آمد نفت و فقر وفلاکت و بی خانمانی کارگران و توده های زحمتکش نبود. در این مدت 25 سال، رژیم بارها مبارزات کارگران را که از حق فعالیت آزاد سیاسی و اقتصادی محروم بودند، مورد یورش قرار داده و ارتش ارتجاعی برای سرکوب مبارزات دانشجویان به دانشگاه ها یورش برد. در این شرایط تشدید ترور ارتجاعی در کشور، درحالی که سازمانهای سیاسی سازشکار، راه مدارا و مماشات با رژِیم را در پیش گرفته و شعار هائی نظیر شاه باید سلطنت کند نه حکومت را مطرح میساختند و برخی ها آشکارا به ستایش از منویات " ترقی خواهانه" رژیم پرداخته بودند، چریکهای فدائی و مجاهدین، خط مشی قهر انقلابی در مقابله با رژیم تا دندان مسلح را ترویح و تبلیغ کرده، اسلحه در کف، به صف مبارزه علیه رژِیم شاه پیوستند.آنها در نهایت فداکاری و تسلیم ناپذیری به دفاع از خواست های بحق توده های زحمتکش بر خاسته و در راه آرمانهای والای خود، از هیچ فداکاری دریغ نداشتند. آنها در نهایت رزمندگی در بیدادگاه های شاه از آرمانهای والای توده ها دفاع کرده و تحت بیرحمانه ترین شکنجه ها تسلیم ارتجاع نشدند. بهمین جهت است که مبارزین چریک و مجاهدینی که اسلحه در کف علیه رژیم شاه می جنگیدند، هنوز هم این همه در بین مردم، محبوبیت دارند. فحاشی های عمال ساواک و عناصری نظیر رستگار، تنها و تنها ماهیت ارتجاعی رژِیم شاه را هر چه بیشتر در معرض دید توده ها قرار داده و اهمیت کار سترگی را که مبارزین چریک و مجاهد در آن زمان انجام میدادند، نشان میدهد. در اوضاع و احوال کنونی که رژیم جمهوری اسلامی را بحرانهای لاینحل سیاسی واقتصادی احاطه کرده است، در شرایطی که استبداد قرون وسطائی بر کشور حاکم بوده و رژیم آژادیکش، کوچک ترین فریاد آزادی خواهی و اعتراض را با شلاق و زندان وشکنجه واعدام، پاسخ میدهد، کارگران و توده های میلیونی محروم و زحمتکش ایران تنها با توسل به قهر انقلابی، قادرند به عمر ننگین رژِیم کشتار و جنایت، خاتمه دهند. راه دیگری وجود ندارد.