بهنام جان،
آ. ائلیار
بهنام جان،
ممنون از نظر، زحمت، و احساس مسئولیتان.
جانم بر اساس آنچه که در مقاله آمده، و برپایه ی نوشته های پیشینم، از نظر اندیشه ی تئوریک تفاوتی در میان نیست. یا من نمی بینم.
از سوی دیگر بسیار خوشحال شدم که شما رنج توضیح دیدگاه چپی را که به حق مورد احترام من است به خود هموار نموده اید.
برای جواب دقیق به سئوالات از دو زاویه لازم است به مسئله نگاه کرد:
اول از زاویه ی دیدگاه من ائلیار که سالهاست فدرالیسم را پیشنهاد کرده ام. و گفته ام اگر آن تجربه شد و دیدیم که حقوق اساسی مردم نقض میشود، چاره ای جز طرح استقلال نیست. با توجه به شرایط آماده.
دوم از زاویه ی دوستان استقلال طلب. که دهه هاست شعار استقلال را مطرح کرده اند.
1- از این زاویه که استقلال در برنامه هست یا نیست. بله دوستان استقلال طلب دارند. ولی زمانش نیست. جایش وقتی ست که شرایط طرح شعار موجود باشد. شما خوب میدانید که شعار لازم است منطبق با شرایط باشد. شعار آرزویی شکست میاورد. و ما ضربه ی این شعارهای زود رس را متحمل شده و میشویم.
سخنم را با توجه به شرایط شعار پیشنهاد کرده ام. یعنی جای این شعار حالا نیست. با احترام به نظر و خواست دوستان اسقلال طلب، توجه آنان را به « زمان ومکان» شعار جلب کرده ام. و چاره ای جز این هم نمی بینم.
2- جنبش را « این شعارهای زود رس»، و « ایده های ناسیونالیسم افراطی» از حمایت - منظور حمایت کلان - یعنی در داخل آذربایجان و همینطور در سراسر ایران ، محروم کرده است. یک جنبش حق طلبانه، مورد حمایت عموم ستمکشان کشور قرار نگیرد شکست اش حتمی ست. ایزوله کردن آن گشتن آن است.
3- سخن باز جلب توجه استقلال طلبی به « زمان و مکان» شعار است. با احترام به خواست دوستان.
بله سخن شما درست است. نیروی متضاد بهانه میجوید. ولی بهانه را ما به دستش داده ایم. و کار از کار گذشته است.
چاره نقد راه و طرح استراتژی جدید است. که به کلیت آن اشاره کرده ام.
من چاره ای جز این نمی بینم که دوستان را به نقد و واقعگرایی دعوت کنم.
کامنت من پاسخ این سئوال بود که دوستمان مطرح کرده بود: چرا چپ به چشم « ناتنی» به جنبش آذربایجان نگاه میکند؟
اضافه کنم که حکومت و شونیستها و راسیستها از طرح شدن شعار استقلال بسیار خوشحال هستند.
بهانه خوبی دستشان افتاده همه را بدون هیچ توجیهی سرکوب کنند. و جنگ فارس-ترک ، کرد-ترک و پان ترکیست راه بیاندازند.
بهانه هاهم آماده است، « بوز قورد». و...
ساغ اولون
سخنم را با توجه به شرایط شعار پیشنهاد کرده ام. یعنی جای این شعار حالا نیست. با احترام به نظر و خواست دوستان اسقلال طلب، توجه آنان را به « زمان ومکان» شعار جلب کرده ام. و چاره ای جز این هم نمی بینم.
2- جنبش را « این شعارهای زود رس»، و « ایده های ناسیونالیسم افراطی» از حمایت - منظور حمایت کلان - یعنی در داخل آذربایجان و همینطور در سراسر ایران ، محروم کرده است. یک جنبش حق طلبانه، مورد حمایت عموم ستمکشان کشور قرار نگیرد شکست اش حتمی ست. ایزوله کردن آن گشتن آن است.
3- سخن باز جلب توجه استقلال طلبی به « زمان و مکان» شعار است. با احترام به خواست دوستان.
بله سخن شما درست است. نیروی متضاد بهانه میجوید. ولی بهانه را ما به دستش داده ایم. و کار از کار گذشته است.
چاره نقد راه و طرح استراتژی جدید است. که به کلیت آن اشاره کرده ام.
من چاره ای جز این نمی بینم که دوستان را به نقد و واقعگرایی دعوت کنم.
کامنت من پاسخ این سئوال بود که دوستمان مطرح کرده بود: چرا چپ به چشم « ناتنی» به جنبش آذربایجان نگاه میکند؟
اضافه کنم که حکومت و شونیستها و راسیستها از طرح شدن شعار استقلال بسیار خوشحال هستند.
بهانه خوبی دستشان افتاده همه را بدون هیچ توجیهی سرکوب کنند. و جنگ فارس-ترک ، کرد-ترک و پان ترکیست راه بیاندازند.
بهانه هاهم آماده است، « بوز قورد». و...
ساغ اولون