به گفتۀ ژان پُل دُمول، باستان

برهمنان و کشاتریاها (جنگاوران). واژۀ «آریا» در ریگ ودا، مجموعۀ سرودها و اشعار مذهبی هندو به زبان سانسکریت، و در اوستا، کتاب دینی زرتشتیان، آمده است. در ریگ ودا به معنای «مردمان خوب» و در اوستا به معنای «والا، نجیب و شریف» به کار رفته است. بعضی از زبان‌شناسان به ویژه هند و اروپایی شناسان نامداری مانند اسوالد سِمِرِنْیی معتقدند که این واژه از یک زبان کهنِ خاورمیانه‌ای به نام «اوگاریتی» وارد زبان‌های سانسکریت و پارسی باستان و اوستایی شده است و در اصل به معنای «خویشاوند و همسر» بوده است. از نیمۀ دوم قرن هیجدهم اروپاییان به این واژه معنای قومی نیز دادند. نه تنها زبان‌های هند و اروپایی بلکه مردمانی را هم که به این زبان‌ها سخن می‌گویند، «آریایی» نامیدند. این واژه در ایدئولوژی نازی‌ها در آلمان معنای نژادی نیز یافت و اگرچه کاربرد آن به این معنا در اروپای پس از جنگ جهانی دوم از رونق افتاد، اما در ایران به ویژه در هند هنوز این واژه را در معنای نژادی آن به کار می‌برند.