درکتاب,

در بخشی از کتاب با آوردن قسمتی از کتاب یک نویسنده عرب( محمد البهییی) دروغ بودن تمدن ایرانی را آشکار می کند در ادامه می خوانیم: "... در نهضت ترجمه عصر عباسی از کتب ایرانی خبری نیست، تمام ترجمه ها از زبانهای غیر فارسی صورت گرفته و نامی از زبان پارسی نیست، بدیهی است که ترجمه از زبانی صورت می گیرد که دارای لغت زنده باشد و زبان فارسی زبانی مرده و مندرس بوده است. این عصبیت ایرانی بود که کتاب "کلیله و دمنه" را از خود محسوب دارند، آنان با انتحال ادبی و علمی، آثار دیگران را به خود نسبت داده اند، از جمله کتاب"سندباد حکیم" را که اصالت هندی دارد بخود بسته اند، نویسنده استدلال می کند که ایرانیها هنگام غلیه اعراب دارای فرهنگ و تمدنی نبوده اند که با فرهنگ و تمدن جهانی برابری کند داستان تمدن ایرانی بزرگترین دروغ و سرقت تاریخ است نویسنده استدلال می کند که اعراب دارای 5 هزار سال تاریخ و تمدن هستند، استدلال او بر اراضی بین "دجله" و "فرات" مبتنی است او می گوید: این اراضی هرگز متعلق به ایران نبوده و این یک اشتباه تاریخی است که این اراضی را به "عجم" می دهند در این اراضی کوچکترین اثری از ایرانیت دیده نمی شود. الواح حمورابی و کتیبه های آشور و... دال بر عدم عجمیت این اراضی است این آثار از آن نبطی ها است و نبطی ها همان کلدانی ها هستند