حزب دموکرات کردستان اعلام مي

ولي اشتباه مي کنند! تندروي هاي حزب دموکرات در اول انقلاب هم باعث شروع جنگ مسلحانه زودرس و شکست ناگزير آن شد. اولاً، شرايط ايران و رابطهً اقوام ايراني، بويژه کرد و فارس، با شرايط ترکيه و عراق و سوريه، و رابطهً ترک و کرد و يا اعراب و اکراد قابل قياس نيست. حد اقل بويژه اين دو قوم فارس و کرد پيوندهاي تاريخي قومي و فرهنگي دارند و از زمان باستان درکنار هم بطور مسالمت آميز زيسته و در هم آميخته اند. دوم، در شرايط کنوني، اقليم کردستان و نيز کردهاي سوريه و ترکيه به حمايت ايران سخت نيازمندند و اين تندروي حزب دموکرات به مبارزان کرد در ساير مناطق کردنشين ضربه و زيان مي رساند، چرا که بستر همکاري هاي دولت هاي منطقه اي را عليه مبارزات مسلحانهً کردها هموار ميکند. سوم، هر کودک دبستاني ميداند که حاکميت در ايران يک دست نيست، بخش تندرو حاکميت که به داعش شيعه موسومند، به بهانهً همين تندرويها از اول انقلاب فرصت امنيتي کردن فضا را يافته و حريفان را از ميدان بدر کرده اند. اينست که يک کاسه کردن شرايط ايران، با وضعيت عراق و سوريه به بهانهً ضديت با داعش شيعه و سني اشتباه محض است. چهارم، افراطي گري و ايده اليسم از هر نوع آن، قومي و مذهبي و ايدئولوژيک، اشتباه است. نمي شود با بنيادگرايان مذهبي با توسل به هويت طلبي ايده آليستي قومي و يا ايدئولوژيک مخالف بود و دم از ارزشهاي جهان شمول حقوق بشر و دموکراسي و تحمل و مدارا و زندگي مسالمت آميز با ديگران زد. در فکر و عمل، پانهاي قومي از بنيادگرايان مذهبي بمراتب عقب مانده تر و بدتربوده اند! حد اقل تاريخاً تمدن هاي قوم محور در همين خاورميانه مربوط به دوران باستان، بعد از انقلاب کشاورزي، ولي تمدن هاي (امپراطوري) هاي مذهبي (زرتشتي و مسيحي و اسلامي) مربوط به تاريخ ميانه موسوم به قرون وسطي است. يعني وقتي حکومت هاي قومي به جان هم افتادند و حيات خود را در نابودي ديگري مي ديدند، مذهبيون آمدند تا قبايل و طوايف و اقوام مختلف را زير يک چتر بنام مذهب واحد و خداي واحد و حکومت واحد جمع کنند. بعبارتي، آلترناتيو هويت و نظامهاي طايفه اي و قومي و قبيلگي در تاريخ، مذهب و مذهبيون بوده اند و کسي از هويت طلبي قوم و قبيله و طايفه گرايي به دموکراسي و حقوق بشر نرسيده است. پنجم، تبعيض و نابرابري در بين شهروندان ايران، به بهانهً مذهب و عقيده و زبان و ... خودي و غير خودي کردن رژيم شيعي حاکم، پذيرفته نيست ولي راه حلش توسل به ارزشهاي کهن تر و ويرانگر تر نيست، بلکه بايد ارزشهاي جهانشمول حقوق بشر و دموکراسي و حقوق شهروندي را نصب العين قرار داد، ... که در آنصورت بجاي دميدن بردشمني قومي کرد و فارس، ناقضين حقوق بشر و سردمداران استبداد و تبعيض را هدف مبارزات خود قرار خواهند داد. ... و راه رسيدن به اين ارزشها و پرنسيب ها نيز در درون ملت ها با گلولهً سلاح و انقلاب توده ها نبوده است بلکه با مبارزات آگاهي بخش و آزاديبخش نخبگان و روشنفکران هرجامعه رقم خورده است. اينست که مطمئنم اکثر نخبگان و روشنفکران کرد با اعلان جنگ مسلحانه توسط حزب دموکرات کردستان مخالف اند و آن را به ضرر منافع عمومي خود، ايران و منطقه ميدانند. اميدوارم که بعد از گذشت حدود چهار دهه از درگيري هاي اول انقلاب، مردم کرد با مقاومت مسالمت آميز و مدني خود بتوانند اولاً مانع قدرتگيري تندروها و امنيتي شدن بيش از پيش کردستان گردند و سران حزب دموکرات را نيز وادارند که با طناب رهبران اسرائيل و نئوکانها در غرب و آمريکا به ته چاه نروند!