به علت خون مالى شدن دست و

اين بود كه با همون وضعيت مجددا در خيبان هاى فرعى به تظاهرات عليه حكومت نظامى و گاردى هاى جلاد ادامه داديم . وًمن با شورى عجيب و بدون ترس جلوى گاردى ها رفته و با فاصله ٤٠ و ٥٠ مترى به همه شان ناسزا مىًگفتم و شعار مرگ بر شاه مى دادم . واقعا دلم مى خواست شهيد شوم. اما يك خانم با ديدن حال و روز من ، دستم را گرفت و از جلوى گاردى ها به كنارى كشيد و با دوسه نَفَر ديگر به داخل يك خانه رفتيم و ضمن شستن دست و صورت ، پيراهن خونى ام را عِوَض كردند و يك پيراهن قرمز تنم كردند . و بعد هم با خوردن كمى آب از خانه خارج شدم . كه حدود ساعت ٣/٥ يا ٤ بعد از ظهر مى شد.همه جا حكومت نظامى شده بود . و من مجبور بودم تا خانه برادرم در نازى آباد را پياده و از كوچه پس كوچه ها بروم .
در مسير ميدان شهدا تا ميدان شوش را چندين بار قنداق تفنگ خوردم . و گاردى ها فحشم مى دادند كه چرا پيراهن قرمز پوشيده ام . شانس آوردم كه كسي پيراهنم را در نياورد . و گرنه زير پيرن سفيد وًخونى ام هنوز زير پيراهن قرمز تنم بود. اون خانمه با پوشاندن پيراهن قرمز به من ، روز ١٧ شهريور ، باعث شده بود كه در مسير برگشت به نازى آباد ، حسابىً از دست ارتشي هاى مسير راه ام كتك بخورم .چند بار در مغازه هاى نانوايي پنهان شدم كه مردم را پناه مى دادند . حدود هاى ساعت ٨ شب به خانه برادرم در خانى آباد رسيدم .كه آش و لاش وًگرسنه وًتشنه ، واقعا روز عاشورا بود. هيچگاه در طول اين ٣٨ سال ، روز ١٧ شهريور ٥٧ را از ياد نبرده ام .شركت كردن در روز ١٧ شهريور ، نتيجه آگاهى ام از خاطرات زندان و شكنجه اشرف دهقان و شهادت حميد اشرف و شهيد شدن يك فدائي خلق در خانه نزديك خانه برادرم در خانى آباد بود . كه اثر عميقي در روح و روانم گذاشته بود. اما از آنجايي كه از يك خانواده مذهبى متوسط بودم . گرايشم به شريعتى و مجاهدين بيش از همه بود .
تا اينكه انقلاب ضد سلطنتي پيروز شد . و در روز ٢٢ بهمن من هم مثل اكثر جوانان تهران در تسخير پادگانها شركت داشتم . و در روز هاى بعد بعد از بهمن و اسفند ٥٧ ، در حفاظت ساختمان ركن دوم ارتش در نزديكي دادگاه ارتش و روبروى مقر گارد جاويدان در ساختمان بلند ركن دوم ارتش چند هفته اى به همراه بچه هاى انقلابي ديگر نگهبان بودم . كه كه فردى به اسم دكتر على مسئول نگهبانيى آنجازبود واز طرف بهشتي آنجا مسئول بود.
در ساعات خارج از پست نگهباني مون ، به اطاق هاى مختلف سر مى زديم و از طبقات مختلف ركن دوم ديدن مى كرديم .در يكى از اين أطاقها با پرونده خسرو گلسرخى بر خوردكردم . و ضمن خواندن پرونده باز جويي و محاكمه او . نوشته بود كه دو بار عمل ميرزا قلى خانى روى خسرو اجرا شده است . و مشخص بود اين كار بعد از محاكمه و دفاع جانانه آن شهيد بزرگوار صورت گرفته است . و قصه من و امثال من تا زندان و تبعيد ادامه پيدا كرد كه از حوصله اين نوشته خارج است . اما در طى تمامى اين سالها ، خصوصا بعد از شهادت برادر و مادر و خواهرم . و دوران زندانى و تعيد خود خواسته به خارج از كشور ، و ادامه مطالعه اوضاع حاضر و سرنوشت سازمان مجاهدين خلق فارس رجوى ، كه من هم از سال ٥٩ تا ٨٩ عضو و هوادار آن بودم . مثل اغلب مردم ايران و ملت ترك آزربايجان جنوبي ، به اين نتيجه رسيدم كه دوران شريعتى و مجاهدين و فدائيان با وجود اينكه درد و رنج بسيار كشيدند . ديگر بسر آمده است . وًملت هاى ايران برأى رهايي از دست رژيم فاسد فارس آخوندى نياز به أفكار و عقايد جديدى مى باشد كه لزوما از مسير ايران واحد نمى گذرد . چونكه بعد از انقلاب ملت هاى ايران خصوصا ملت ترك ما تجربه تلخى از حضور رژيم خمينى در آزربايجان جنوبىً، چه بسا بد تَر از رژيم شاه پيدا كرده است . و اين است كه با وجود اينكه هيچ إنسان آگاه و منصفى منكر زحمات و جان فشأنى فدائيان خلق وًمجاهدين خلق ، در آن دوران سيا