Skip to main content

جناب آتش سلام؛

جناب آتش سلام؛
بهنام چنگائی

جناب آتش سلام؛
نوشته اید:
حیرت از منابع تغذیۀ چپ های ایرانی ، مخصوصا چپ های آذربایجانیست ! باید خاطر نشان کرد بجزء آقای دکتر علی قره جه لو بقیه ماشاالاه بدون شک همگی یعنی پاوشالی مصرف کنندۀ تحلیل های آبکی بی بی سی ها هستند. متاسفانه چپ های ما هر گز بخودشان زحمت نمی دهند از منابع بی طرف و بی غرض استفاده کنند باید بگویم که آماری که خود شما نیز در نوشته هایتان می آورید و با تمام اطمینان بش تاکید می کنید .جزء آنهاست

دوست من! اینگونه که در بالا شما بر ادعای خود پافشاری می کنید، با همه احترام به آن، مورد پذیرشم نیست. البته می تواند بخشی از آن درست باشد؛ اما ترجیحا ضروریست که تحلیل ها را که عموما نیروهای رنگین چپ ارائه می دهندف بیشتر در قالب های پلورالیسم سیاسی سنجید و بر اساس آزادی عقیده و برداشت هرکدام را دید و تحلیل خاص خود را از مقوله ها کرد.

وگرنه همه همچون هم، مسائل روز را یکسان می دیدند و بررسی می کردند و در آن صورت براستی چنان فضای یکسانگرائی سیاسی جدا چندان آور می شد. مگرنه؟ البه آمارها نیز شایسته است از چند منبع با و بی طرف گرفته شده و با هم مقایسه شوند.

چراکه سیاست و دیپلماسی ضدمردمی همه سویه دشمن آگاهی رسانی و بیداری توده ای ست.

سپس نوشته اید:
، باید دانست در مواقع اضطراری برای پیش بردن پروژه ای این آمار نادرست برای موج آفرینی دست کاری شده بکار برده می شوند ،

بله چنین است که می گوئید و عملا در بسیاری از کشورهای خفقانزده و از جمله رژیم ایران این سبک بسیار مرسوم و معمول است.

اما اینکه نوشته اید:

متاسفانه چپ های ما با این موج های تصنعی همراهی کرد و سوار آن می شوند غافل از این که آفرینندۀ این موج مقصد دیگری داشته است.هدف دیگری را نشانه رفته است.

بازهم به دیدگاه شما که تا حدودی بوی بدبینانگی می دهد احترام می گذارم، ولی با آن موافق نیستم.

پیشنهاد من این است که: اصولا باید آمار و نمودارهای مختلف را با بررسی های سیاسی در هم نریخت و جدا از هم و مستقل از وابستگی های سازمانی ـ عقیدتی مورد ارزشگذاری و نقد و بررسی قرارداد. با اینوجود یک نکته برایم در این گفتمان کنونی با شما بسیار مهم و تعین کننده است، و آن وجود آزادی قلم، بیان، اندیشه، اعتصاب، اعتراض، و مهمتر از همه حضور رسانه های مستقل و رنگین و... می باشد تا فرصت پنهانکاری ها، آمارسازی ها و سرکوب های شعور مردمی و مرسوم در جوامع تکقطبی
محدود و محدودتر و در بهترین حالت افشا و رسواشود.
آیا جز از این روش دست مایه ای برای بیداری اجتماعی ـ طبقاتی متصور است؟ با سپاس