راسیسم عمدتا به 3 شکل مشاهده

در آغاز تشخیص ایده های راسیستی از غیر راسیستی بسیار مشکل است. مخصوصا که بخش فرهنگی مطرح باشد.
راسیسم در انتهای خط چهره ی خود را نشان میدهد: وقتی کشتار میشود. آسیمیلاسیون، تاریخی میشود.
---
« نسب جویی» ظاهرا راسیستی نیست. اما همین عمل وقتی به این مرحله رسید که :
- ببین ترک است یا فارس!
- ببین ترک ستیز است یا فارس ستیز!
-ببین ایرانی ست یا ترک: یعنی فارس است یا ترک آذربایجان.
-فرهنگ من غنی ست تو فرهنگ نداری. نردبان ترکی چه میشود- فرهنگ ترکی چه میشود
متقابلا بشقاب فارسی چه میشود- گلن گدن فارسی چه میشود و...

اینها ظاهرا راسیسم نیست ولی باطنا راسیسم ناب است.

خانواده عقاید سیاسی خود را به کودکان تحمیل میکند- مثلا میکوشد بچه را ایران پرست و آریا گرا بار اورد- از طرف
دیگر خانواده میکوشد بچه را ضد این چیزها بار بیاورد.
و هر دو خانواده فکر میکنند به بچه خدمت میکنند در حالیکه نمیدانند این مسایل مربوط به بچه نیست. دنیای کودک و نوجوان دنیای
تحمیل عقاید به بچه نیست. مسایل سیاسی و فرهنگی مهم و دینی بعد از 18 سالگی میتواند مورد بحث قرار گیرند. تا 18 سالگی
امکانات فولکلور و موسیقی و مطالب انسانی و علمی، بدون خط کشی بین آدمها، میتواند برای بچه فراهم شود. که طبق علاقه ی خودش به کند وکاو پردازد. خانواد-ه معلم -محیط یاور کودک و نوجوان اند که شناخت علمی و احساس انسانی به آدمها- به زیباتی طبیعت و حیوانات و زندگی را در جهان به او نشان دهند تا توانایی انتخاب بین اینها و غیر آنها را کسب کند.
بچه را آریاچی یا ترک چی و یا غیره بار آوردن جنایت است. و راسیسم ناب.