یکی از دوستان طی امیلی نقدی

سلام کیانوش عزیز
راست گفته ای ایران گلوبال درش به روی همه باز است. اما یک سایت یا مدیای دموکراتیک، اگر فقط به اینکه درش باز است اکتفا کند، ستون هایش می افتد دست پر گو ها و پررو ها، که در همه جوامع هم هستند. اصلا قدرت را در سیاست اینطور به دست می گیرند، با پرروئی و پرحرفی و سر آنهائی که شرمی و حیائی دارند و خود را مجاز به هر نوع پرده دری و بیهوده گوئی نمیدانند بی کلاه میماند. درست که جلوی پادشاه دانمارک علیه خودش و خانواده اش برنامه طنز ارائه شده و همه روده بر شده اند. اما سایتهای ایرانی، بخصوص خارج کشوری جای طنز و برنامه شب عید و شو من بودن نیستند. وقتی من خواننده شاهد ناخن به روی هم کشیدن مدام چند نفر به هم هستم، دیگر دلم نمیخواهد سراغ این سایت بیآیم. آزاد گذاشتن مردم آزار های احتمالی یا سادیست های احتمالی، علامت آزادی یک رسانه است؟ اینجاست که نقش مدیریت برای بخشیدن تعادل، و استتیک و قابل تحمل کردن آن برای خوانندگان هر چه وسیع تر، ( چون گلوبال بودن را نه فقط به نویسندگان بلکه در مورد خوانندگان هم باید رعایت کرد،) نقش اصلی را می یابد. حرف دلم را بگویم، حوصله ام از دست اینهائی که غالبا هم اسم مستعاری هستند، از تیپ و هنگ زرتشت و اهورامزدا و سخنور و مانی و فرزانه و غیره، سر رفته. چقدر حرفشان را تکرار میکنند؟!!حرف تازه ای اگر ندارند بگویند سکوت کنند مدتی.! با تکرار مکررارت که آدم مشتری جمع نمیکند، مشتری را فراری میدهد. کمی هم بروند مطالعه کنند، حرف تازه پیدا کنند.
من معتقد به صداقت تو هستم و میدانم میخواهی رسانه دموکراتیک ارائه دهی،
ولی برای گرفتن یکه تازی از زبل ها و تقسیم عادلانه جایگاهها، بخشیدن تعادل و استتیک به سایت، منتظر اقدامات تو گرامی هستم