زکریای رازی گفته است که دنیا انقدر اشكالات دارد که نمی توانسته به دست یک خالق باهوش ایجاد شده باشد. از ساده اندیشی خدا باوران مثالی بزنم.
حادثه ای در جایی اتفاق میافتد. با اینحال با وجود تکنولوژی امروزی اعم از دوربینهای مدار بسته، علم ژنتیک، ده ها خبرنگار، شاهدان عینی و حتا سگان تربيت شده و، و، و، روایت های گوناگوني از آن ماجرا میشود. مثل ماجرای قتل سیمپسون در امریکا که هنوز حل نشده است.
2000 سال پیش یکی امد گفت من پسر خدا هستم و یکی ديگر در 1500 سال پیش گفت من فرستاده خدا هستم و هر که نپذیرد قتلش واجب است!. میلیاردها انسان هم اینرا باور میکنند. زهی افسوس.
یکی از سران بومی امریکای لاتین گفت که ما سرزمين داشتیم و کشیشها کتاب. انها امدند کتاب را به ما دادند و سرزمين ما را از ما گرفتند.
ذهن مذهبی میگوید خدا را شکر کنیم که ما را آفريده و نعمت ارزانی داشته است که از گرسنگي نمیریم!....
- اگر کسی افریده نشده نمیتواند بداند که وجود ندارد. پس نمیتواند دلخور شود که افریده نشده و غبطه کسانی را بخورد که افریده شده اند! کسانی هم که افریده شده اند نمیدانند چه کسانی افریده نشده اند که بتوانند در مقایسه با انها احساس برتری و خوشبختی کنند.
- اگر کسی ماشینی بسازد ولی بنزین بهش نزند به چه درد میخورد. فکر کنید خدا فلان خود را برای شش روز پاره نموده و دنیا را افریده ولی غذا بهشان نمیدهد. خوب بعد از یکهفته که دیگر دنیایی ندارد که بر ان خدایی کند. این دیگر شکرگزاری ندارد.
ایا در اسطوره ها و داستانهای ملل دنیا آزادی از قید و بند جباران و گسستن زنجیرهای اسارت ستوده نشده است؟
باور به خدای جباری که کودکان را به زیر اوار میبرد و طبیعتی ساخته که موجودات برای زنده ماندن باید همديگر را بدرند
اگر اسارت ذهنی نیست پس چیست؟
بزرگترين دستاورد برای یک انسان رهایی او از توهمات و اتکا به خود و ازاد زیستن است.