" فکر نان کن که خربزه آب ست".
"باکم از ترکان تیر انداز نیست - طعنه تیر آورانم میکشد".
برای من که خوره کامنت هستم و بیشتر اوقات مقاله را از خواندن کامنت ها شروع میکنم دیدن ۳۴ کامنت در پای این مقاله جناب بهار - که این تعداد برای مقالات ایشان غیر عادیست - توجهم را جلب کرد. جناب ایشان در مقاله " درخت آسوریگ " در همین سایت میفرمایند :
" ...اما از دوران باستان آثار خیلی زیادی به شکل مکتوب نداریم. دینکرد، کارنامه اردشیر بابکان یابُنْدَهِشْن و یادگار زریران... که به زبان پهلوی هم هست بعد از حمله اعراب به ایران نوشته شدند....درواقع اکثر این منابع پس از فاصله ی زمانی اکثراً در سده های نخستین اسلامی به کتابت درآمدند. ". " متاسفانه آنچه گفتم واقعی است. می‌توان به افسانه آتش‌زدن همه کتابخانه‌ها بعد از حمله اعراب و فتح تیسفون، دلخوش بود و گفت بهمین دلیل،
" اینها فرمایشات و اقرار های جناب " ترک " تیر انداز همنشین بهار میباشد و جدال تیر آوران به صورت کامنت, گاه تراژیک و گاه مسخره است. فرض کنیم که تمام خاورمیانه به زبان فارسی و یا عربی و یا ترکی صحبت کند - که در طول تاریخ تا حدودی گاهی هم صحبت کرده اند - , خوب که چی ؟ آیا پس از این وصل معشوق, ذره ای از مشکلات فقر جهانی, مشکلات محیط زیست, افزایش سر سام آور جمعیت دنیا و خطر بروز جنگ اتمی از بین میرود؟ تیر انداز خود اقرار کرده, تیر آوران برای چه میجنگند ؟ میان جی کن ول نمیکند ؟