منتظر پاسخ های شکافندگان

همانگونه که می بینید از میانه شهر تبریز رودخانه ای جریان دارد که امروزه مردم شهر به آن میدان چایی می گویند که از منطقه اسپاراخون در دامنه های سهند سرچشمه می گیرد و در حوالی فرودگاه تبریز به آجی چای ملحق می شود و به دریاچه در حال نابودی ارومیه می ریزد. اگر توجه کنید ربع رشیدی و شنب غازان فرظی هر دو در یک سمت میدان چایی قرار دارند! حال این واقعیت را با نقشه های امروزی از این دو محوطه مقایسه کنید.

http://s3.picofile.com/file/7538040535/tabriz_city_map_.jpg

همانطور که می بینید این دو محوطه بر خلاف رسامی قدیمی در طرفین رودخانه قرار گرفته اند. و این اولین تناقض می باشد!
فاصله تقریبی محوطه موسوم به شنب غازان تا میدان چایی همانگونه که در تصویر زیر مشخص شده حدودا km3.5 می باشد! اگر این فاصله را درست در نظر بگیریم در نتیجه طول حصار تبریز در حدود km9 و عرض آن km5 می شود. یعنی تبریز زمان مغول مساحتی در حدود 45 کیلومتر مربع را در برداشته است! تبریزی که به زمان قاجار مساحتی در حدود بازار بزرگ سرپوشیده کنونی و حاشیه باریک اطراف آن را شامل و مساحت تقریبی آن در حد 6.5 کیلومتر مربع بود و در نقشه بالایی به صورت کادر قرمز شش ضلعی مشخص شده است

http://s3.picofile.com/file/7538043117/tabriz_city_map_jpg_.jpg

از نکات جالب دیگر در این رسامی ظاهرا قدیمی گذر رودخانه ای کوچک از روی میدان چایی و ادامه حرکت آن می باشد !

http://s1.picofile.com/file/7538044187/rabe3.jpg

عکس بالا مربوط به خرابه های محوطه ای می باشد که نام آن را ربع رشیدی گذاشته اند و مانند ابنیه دیگر در حال اضافه کردن جعلیات جدیدی به آن می باشند که نیازی به توضیح نیست و عکس پایینی کاملا گویای مطلب است. همین بیغوله اکنون لقب بزرگترین اولین دانشگاه جهان اسلام را یدک می کشد

http://s3.picofile.com/file/7538047204/IMG_6445.jpg

و این تصویری جدید در این جا با توسل به جعل و با نام بازسازی، در حال ساخت یک برج سنگی برای آن هایی هستند که پنبه جهالت را از گوش خود خارج نمی کنند.
آثار مادی قابل دیدار از شنب غازان حتی در حد یک آجر هم وجود ندارد. در مورد بقایای بهتر است متن زیر را بخوانید:
شنب‌غازان شکوه داشت، با عظمت بود، کاخ‌های بلند داشت، ساختمان‌های مجللی را در بر گرفته بود، هرروز پذیرای جهانگردان و مسافران بود، شنب‌غازان مرکز اعمال خیریه بود، انبوه از درخت بود، چشمه بسیار داشت و پرندگان زیبایی که چه‌چه کنان بر درختان می‌نشستند و ابهتش را می‌نگریستند، شنب‌غازان شاهی را در خود جا داده بود که عدالت‌محور بود، بر همه مهربان بود؛ هنوز هم قوانین و دستوراتش را مردم می‌ستایند، شنب‌غازان مرکز کشور پهناوری بود، لقب قبة‌الاسلام گرفت، زیباترین بناها داشت، بزگترین و بلند‌ترین گنبد را بر سر برج بزرگی در خود جای داده بود و آن شد آرامگاه آن خان عادل و ملکه‌هایش. آری این بود شنب‌غازان من اما چه شد؟ دیری نپایید اوضاع عوض شد زلزله‌ها رخ داد و جنگ‌ها در گرفت و این شنب‌غازان بود که سال‌های دراز می‌دید و می‌سوخت ، دریغ از فریادی که بر آورد و زمانی نگذشت که همه چیز تمام شد دیگر نه خانی بد و نه شکوهی . مردمان نیز ریختند و آثارش را دست به دست غارت کردند. این است درد محله‌ی من، این است بغضی که گلوی محله‌ام را هنوز هم گرفته. خدا را شکر محله‌ام رو به آبادانی نهاد و خانه‌ها ساختند ولی هنوز هم خاک‌های آن عمارات در میان خاک‌هایش می‌نالند و خبر از قبر مخفی خانی می‌دهند که با شوق محله را به عظمت رساند. اما هنوز هم مشهود است عالمان و مجاهدین و شیر زنان و شجاع مردان