- آیا در اینجا منظور شما

ماجرا را پرسیدم گفت و گفتند که: عصر در خانه پیش خانواده اش مرده بود. چون مریض بود. خانواده و فامیل جمع شده و قرار گذاشته بودند که فردا او را به آرامگاه ده ببرند. صبح بعد از شست و شو و کفن پیچی، او را به گورستان می برند. نزدیک گورستان مرده تکان میخورد و از دست مشایعت کنندگان به زمین میافتد . و به هوش میاید!...و ولوله و هیجان و ....در میان فامیل.
او گفت: یادم هست که، روشنایی از چشمم رفت و همه جا تاریک شد، و من به خواب رفتم. دیگر چیزی به یاد ندارم. وقتی هم بیدار شدم ، دیدم توی کفن روی زمینم...
------
افراد زیادی مرده اند و دوباره زنده شده اند. شاید درست این باشد که بگوییم ، افراد زیادی بوده اند که « کاملا نمرده بودند» و به ناگهان از راه برگشته اند.
و تجربه خودشان را به اشکال مختلف تعریف کرده اند. در همه ی اینها عنصر مشترک « خواب» و دنیای خواب است.
از این رو مرگ را « خواب سنگی» نیز نامیده اند.
-----
مرگ نوعی خواب است.
همه ی این تعریف ها گوشه ای از « پدیده» ی از دنیا رفتن را توضیح میدهند.
همانطور که هر شب به خواب میرویم ، همانطور نیز در پایان هر زندگی طبیعی به خواب میرویم.
مرگ نه ترسناک است و نه دشمن ما. مرگ بخش پایانی خوابهای ماست. که آنرا تجربه میکنیم.

آنچه ترسناک است ، این بشر ساطور به دست است ، که هیچ حیوانی را در درندگی با او برابری نیست.
این بشر « خود مرگ و خود عزرائیل» است. از او باید ترسید. چون در طول موجودیت خود تنها مرگ کاشته و مرگ درو کرده است. مرگ غیر طبیعی.