نظریۀ دینی تناسخ می گوید که

زالوهای سرمایه دار با اهرم تناسخ ، عزت و رفاه خود را معلول درستکاری و پارسائی زندگی قبلی خود، و بدبختی و بخت برگشتگی بیچارگان را نتیجه زشتکاریهای آنان در زندگیهای قبلی قلمداد می کنند و از این طریق، بر دیگ خشم فروزان و جوشان خلق های تحت ستم که پیوسته خواستار انقلاب و نبرد بر ضد مرفهان و سرمایه داران می‏باشند، آب سرد بریزند و همه را خاموش نمایند . پس آموزگار کبیر کمونیسم کارل مارکس حق داشت دین را افیون توده ها بنامد و آن را در خدمت بورژوازی و غارتگران بداند. اندیشۀ تناسخ در سرزمینهائی مانند «هند» رشد نموده که از نظر بدبختی و گسترش فاصله طبقاتی وحشت زا و هولناک می‏باشد.به طور مسلم صاحبان زر و زور برای توجیه کارهای خود، و برای فرو نشاندن خشم خلقهای گرسنه و پا برهنه به چنین اصلی پناه می‏بردند، و رفاه خود و سیه روزی همسایه دیوار به دیوار را از این طریق توجیه می‏نمودند، تا آن هندی مظلوم به جای فکر در انقلاب، بر زندگی قبلی خود تاسف ورزد، و با خود بگوید چرا من در هزاران سال پیشین در این جهان که زندگی می‏کردم چنین و چنان کرده‏ ام که اکنون دامنگیرم شده است، ولی خوشا به حال آن خواجگان که هم ‏اکنون میوه نیکوکاری خود را می‏ چینند، بدون آنکه ستمی به کسی بنمایند. یک چنین اصلی درست در خدمت ستمگران زورگو بوده است که متاسفانه در سرزمین هند رشد و نمو کرده است.
کابالیستهای یهودی و مبلغان هندی نظریۀ تناسخ در خدمت و مزدوری بورژوازی جهانی می باشند.
بهشت و جهنم انسانها همین کره خاکی است و هیچ روح و خدایی وجود ندارد.
آخوند و کشیش و خاخام و مفتی و مغ و ... همه گرگهای یک گله می باشند و نوکر سرمایه داران و امپریالیستها هستند.