با درود به دکتر حمیدرضا قضاوی، مقالۀ خواندنی و بسیار روشنگرانه ای بود، البته بخشهایی از قسمت دوم مقاله را که به تعریف و تمجید از مذهب و پیشوایان مذهبی اختصاص دارد را نپسندیدم. صدالبته که افراد دیندار و اعتقادات دینی آنها برای ما محترم است، اما به شرطی که دین و مذهب که از دایرۀ حریم خصوص و شخصی افراد فراتر نرود و وارد جامعه و سیاست و حکومت نشود.
سال ها در اروپا، پاپ نه تنها در قدرت سیاسی که در قدرت اجتماعی و سلطه بر مردم حرف اول را می زد. وی شخص مقدسی به شمار می رفت که راه سعادت کامل مردم را می شناسد که در زمان غیبت عیسی به وی فرمانروایی بر مردم و نمایندگی تام الاختیار خدای نادیده داده شده است و صد البته که سرپیچی از راه راست کلیسا مجازات سختی به دنبال داشت.
حال دو یا سه قرن است که پاپ ها فقط در درون واتیکان محبوس هستند و سیاست جدید که ناشی از تفکر و علوم انسانی و قراردادهای زمینیست -
به امید اینکه زنان و مردان آزادیخواه و غیور ایران زمین با اتحاد و مبارزه، سرنگونی رژیم قرون وسطایی ولایت فقیه و ایجاد یک جمهوری لائیک، دمکراتیک و سوسیال را محقق کنند .