قیام مسلحانه هم حق انسانها ست در برابر ظالمان مسلح.
راههای موجود در آن موقع :
1- سیاسی-نظامی،2- رفرمیسم،3 سیاسی توده ای
آزمایش سه راه بالا - در آنموقع- نشان داده راه « سیاسی-نظامی» بردش در میان مردم بیشتر بود.
گرچه بهای بیشتری هم هزینه شد .
---
تعداد چریکها از 49 تا 57 به زحمت چند ده نفر میشد. که مسلح بودند.
اما هوا داران آنها که کار سیاسی میکردند (در سراسر ایران تخمین زده میشود که به چند ده هزار نفر میشد و در 57 نفوذ میلیونی )
بنابرین مبارزه ی مسلحانه را نباید مطلق کرد. تنها چند ده نفر مسلح بودند. باقی کار سیاسی-صنفی، فرهنگی میکردند.
---
راه «سیاسی-صنفی و فرهنگی» صحیح بود.
---
مبارزه ی « سیاسی-نظامی» را شرایط « جامعه ی ایران و جهان» پیش پای نسل جوان نهاد. رد این مسئله
و انتخاب راه سیاسی مشکل بود.
توده ای ها راه سیاسی را انتخاب کرده بودند.
---
ممکن است حکومت چنان شرایط سخنی پیش آورد که گروهی یا گروههایی تنها به مبارزه ی نظامی روی بیاورند.
تحمل انسانها حدی دارد.
قیام مسلحانه هم حق انسانها ست در برابر ظالمان مسلح.
وقتی امکان تحمل نیست راه نظامی یا قیام مسلحانه را انتخاب میکنند.
گاها انسانها به آخر خط میرسند، و مقصر آنهایی هستند که دیگران را به آخر خط میرسانند.
در هر صورت نمی توان این حق را سلب کرد که:
قیام مسلحانه هم حق انسانها ست در برابر ظالمان مسلح.
استفاده از حق قیام هم همیشه درست نیست.
بستگی به « کی، کجا، در چه شرایط، با چه تعداد آدم ، امکان شکست و پیروزی و....» دارد.