شهادت شاعر آزاده، رفیق خسرو

که گلسرخی و دانشیان با استفاده از فرصتی که به‌دست آورده بودند در بیدادگاه نظامی شاه به‌مسئولیت تاریخی خود پاسخ مثبت دادند و با وفاداری و پایمردی تمام، ‌به افشای ماهیت ضدمردمی نظام حاکم پرداختند و با پاکبازی و دلاوری تحسین‌برانگیزی از حقانیت خلق و میهنشان دفاع نمودند. پیش از آن، جلادان ساواک، دادگاهی پوشالی‌ ترتیب داده بودند تا با نمایش عناصر واداده، چهره انقلابیون واقعی و پاکباز را بیالایند. اما در چنین شرایط حساسی که دادگاه علنی اعلام شده بود، ‌دفاعیات پرشور و افشاگرانه ‌گلسرخی و دانشیان میز توطئه را به‌هم ریخت و مشت دسیسه‌بازان را باز کرد.
آنها مرزبندی قاطعی با عناصر واداده کردند و به این وسیله دادگاه را به صحنه رویارویی آشکار انقلاب و ضدانقلاب تبدیل نمودند. همه مردم ایران در آن روزها از تلویزیون رژیم شاهد خروش بی‌امان خسرو خوبان بودند که چون شیر می‌غرید و خطاب به جلادان می‌گفت:
‌من برای جانم چانه نمی‌زنم، چرا که فرزند خلقی مبارز و دلاور هستم.‌
دادگاه گلسرخی و دانشیان، جلوه‌یی از پایداری و استواری قهرمانانی بود که ننگ سازش و ذلت را پذیرا نشدند و در نقطه انتخاب، به خلق و تاریخ خود خیانت نکردند. از این‌ رو در قلب توده‌ها جای گرفته، احترام عمیق و قدرشناسی آنان را برانگیختند. ‌هرچند که پس از پیروزی قیام 57‌ و روی‌کارآمدن خمینی دجال، رژیم آخوندی، تاب تحمل نامگذاری حتی یک پارک به نام گلسرخی شهید را هم نیاورد و با حقد و انحصارطلبی مرتجعانه خود آن را تغییر دا‌د. اما بی‌گمان، دیر نبود روزی که خلق قهرمان بپاخاسته و همان‌طور که گلسرخی سروده بود:
نام تو را، این عابران ژنده نمی‌دانند
و این دریغ هست، ‌اما
روزی که خلق بداند
هر قطره‌خون تو محراب می‌شود