بقیەی نوشتەی اول

جای تاسف است که دراین استان غلظت قومگرایی در میان برخی مدیران تا جایی است که حتی هویتهای سیاسی اصلاح طلبی و اصولگرایی هم حداکثر لباسی بر تن این نو قبیله گرایی هستند تا نقطه عزیمتهای سیاسی و فکری جدی. از این لحاظ بدون انقلابی ساختاری در این وضعیت ایستا و متصلب نمیتوان به اصلاحی واقعی و موثر امید بست.
برچیدن مجسمه فردوسی در سلماس نوک کوه یخ قومگرایی در این استان حساس و چند قومیتی بود. دهها و صدها مساله ریز و درشت دیگر ازاین قبیل عمدتا و عمدا ناشنیده و ناگفته باقی مانده است. هجوم افراط گرایان به یادمان سراینده شاهنامه بعد از فتح خاکریزهایی از جنس حقوق حداقلی کردها صورت گرفت. آنها بسان گرگهای خاکستری نرکیه کردها را اقلیتی کم شمار در حد مسیحیان ویهودیان می پندارند و جمعیت میلیونی آن ها را انکار می کنند و با همین نگرش به سراغ شاعر شوینیست فارس! رفتند. غافل از اینکه اگر در اولی به یمن سیاست دستان باز و سنگهای بسته توانستند کاری از پیش ببرند در دومی باز شدن سنگ ها همان و