به واقع امروز باید گفت جشن ملی چهارشنبه سوری، به نماد مبارزه علیه رژیم اشغالگر و ضدایرانی ملاها تبدیل شده است .
«جشن آتش، جشن شادی، جشن نور/ گاهِ آتشبازی و شامِ سرور
باید امشب از غم و زردی گذشت/ همچو شاخی در بهاران سبز گشت»
جشنهای آتش از جشنهایی بود که ایرانیان از زمانهای کهن برگزار می کردند. از معروفترین این جشنها یکی «جشن سده» بود و دیگری «جشن سوری».
جشن سوری در دورانهای کهن در ایران در پایان هر سال برگزار می شد و از زمانی که ماه به چهار هفته تقسیم شد، جشن سوری، در شب آخرین چهارشنبه سال برپا می شد و همگان در این جشن ملی به جشن و پایکوبی می پرداختند. در این شب انبوهی از بوته های خشک را در کوچه ها آتش می زدند و از روی آن با شادی و نشاط می پریدند و خطاب به آتش می خواندند: «سرخی تو از من، زردی من از تو». جشن چهارشنبه سوری مانند جشن نوروز، یک جشن ملی بود که همه ایرانیان،
به واقع امروز باید گفت جشن
به واقع امروز باید گفت جشن
بهمن موحدی(بامدادان)
فارغ از هر رنگ و اندیشه و اعتقاد در آن، دست در دست هم،در بزم و شور و نشاطی همه گیر و مشترک شرکت می کردند و مانند نیاکانشان در دورترین زمانهای تاریخ، سر به هم داده و یکدل، «شور یکپارچگی را در شهر» باز برپا می کردند و از این رو بود که دشمنان ایران و ایرانی، که دوام خود را در پراکندگی و دلمردگی آحاد مردم می دیدند، با جشن چهارشنبه سوری و جشنهای ملیِ همگون آن، دشمنی می ورزیدند و می کوشیدند به هر ترفند و وسیله یی، آن را کمرنگ و بی رونق و بی اثر سازند و در برابر این کانون شعله خیز یگانگی و اتّحاد و یکپارچگیِ ملی، سدّ و راهبند و مانع برپا سازند.