بعقیده من اگه قراره به بیرنگی لازم در صحنه مبارزه برای آزادی-برابری در سرزمینمون برسیم، چنین امر مهمی تنها ازدرون یه اتحاد، تشکل، جبهه و ائتلاف میتونه اتفاق بیفته.
اگه یادمون باشه بنی صدر، یعقوبی، برومند، خانبابا، اصفهانی، متین دفتری، سیدجوادی، پاکدامن، شکری، اتحادیه کمونستها، ... به حیث سازمانی و فردی حول میثاق و برنامه حداقل شورای ملی مقاومت تونسته بودن واسه مدتی بیرنگی و همکاری کنن.
بدلیل وجود این تجربه تاریخی، فکر می کنم بدون رجوی رذل و شرکا، اینها توان چنین اتحادی رو دارن. واسه همین اسامی مستقل فوق باید با اتحادی نو حول نسخ اصلاح شده اون متون (و یا متونی کاملاً نو)، زمینه اتحاد سیاسی لازم در داخل و خارج، تبدیل شدن به سخنگوی مبارزات داخل و کور کردن خطوط وابسته و جنگ طلب در خارج و داخل رو کلید بزنن.
مخلص همه جانهای شیفته آزادی و برابری،
بر و بچه های اسیر هزار اشرف یادتون نره!