بیش از صد سال زنده یاد ایرج

بیچاره چه میكشی خودت را 
 دیگر نشود حسین زنده/

كشتند و بمرد و رفت و شد خاك/
خاكش عـلف و علف چرنده/
من هم گویم یزیـد بد كرد/
لعنت به یزید بدكنـــنده/
اما دگر این كتل متل چیست
وین دسته خنـده آورنده/
تخم چه كسی بریده خواهی/
با این قمــه‌های نا برنده/
آیـا تــو سكینـــه‌ای كـه گـوئی/
سو ایستمیرم عمیم گلنــــده/
كو شمـر و تو كیستی كه گوئی/
گل قویـما منی شمیـر النـــده/
تو زینـــب خواهـــر حسینـی/
ای نره خر سبیــل ‌گـُنـده؟/
خجلـت نكشی میـان مـردم/
با این حركات مثـل جنده/

در جنگ دو سـال پیش دیـدی/
شد چند كــرور نفس رنده/
از این‌همـه كشتـگان نگـردید/
یك مو ز زهــار چرخ كنده/
در سیـزده قرن پیـش اگـر شـد
 هفتاد و دو سر ز تن فكنده/
امـروز چرا تو می كنی ریش/
ای درخور صد هزار خنده/
كی كشته شـود دوبـاره زنـده/
با نفــریــن تو بــر كشنــده/
بــاور نكنـی بیـــــا ببنـــدیـم/
یك شرط به صرفه برنده/
صد روز دگـر برو چـو امروز/
بشكاف ســر و بكـوب دنــده/
هی بر سر و ریش خـود بزن گل/
هی بر تن خــود بمال سنــــده/
هی با قمه زن به كلۀ خویش/
كاری كـه تبر كند به كنـده/
هی بر سـر خــود بزن دودستـی/
چون بال كـــه می‌زنـــد پرنـده/
هی گـو كـه حسیـن كفــن ندارد/
هی پـــاره بكــن قبــای ژنده/
گر زنـده نشــــد انـم به ریشـت/
گر شـد ان تو به ریش بنده
/