Skip to main content

جناب کیانوش,

جناب کیانوش,
peerooz

جناب کیانوش,
اول حرف دوم را میزنم. فرمودید "...کشور بزرگ ایران ،حداقل 75 زبان لهجه به ثبت رسیده دارد،....". کشور بزرگ هندوستان ۷۸۰ و کشور کوچک پاپوآ گینه نو ۸۳۹ زبان دارند و هنوز یک کشورند ( ویکیپدیا ).

پاسخ به سئوالات شما را باید کسانی بدهند که معلومات و تجربیات فراوانی در باره این موضوعات داشته و بدون تعصب اظهار نظر نمایند. من در کامنت قبلی خلاصه نظریات نویسنده و روزنامه نویس کهنسالی را آوردم که با زمینه تجربه شخصی در باره سیاست خارجی آمریکا و ۶۰ -۵۰ سال زندگی در دو قاره اروپا و آمریکا, تیتر آخرین مقاله اش /the-plague-of-nationalism یعنی طاعون ناسیونالیسم میباشد و ترجمه درست دو جمله اول مقاله اینست "در دنیا به اندازه کافی کشور وجود دارد. اگر از من بپرسید, میگویم تعداد لعنتی آنها [کشور] بسیار زیاد است".و در پایان میگوید اگر کشور ها حق تعیین سرنوشت دارند چرا ایالات و شهر ها و

محله ها نداشته باشند؟ من کم سواد بی تجربه دنیا ندیده چه چیز میتوانم به این گفته اضافه نمایم؟

فدرالیسم به هر شکلی, تقسیم قدرت بین دولت مرکزی و ایالت های تابع است و میزان این تقسیم قدرت اگر هم بر سنگ قانون اساسی منقوش شده باشد مشمول تفسیر دادگاه عالی خواهد بود و بنا براین دائما در حال تغییر میباشد. اجرای قانون فدرال مستلزم آگاهی افرادی ست که " ملت " را تشکیل میدهند و به آن مرحله بلوغ رسیده اند که مستحق این نوع حکومت باشند. همه را نمیتوان با شهروند سوئیس یکسان دانست. حکومت فدرال احتیاج به وجود و ابراز محبت بین اعضای آن دارد نه ابراز نفرت و توهین و تمسخر و بی ادبی.

علاوه بر آن به دل دامادی میگفت که نصف معامله تمام است. در مملکتی که از شش جهت, خارجی در آن نفوذ دارد میزان قدرت ملت جهت رسیدن به آرمان و آرزوی خود احتمالا بسیار کمتر از ۵۰ در صد است. ولی نمیتوان کاملا نا امید شد. یعنی "بیچاره نیستم من و در فکر چاره ام - بی چاره آن کسی ست که در فکر چاره نیست". شاید ایران گلوبال با ایجاد محبت در بین گروه های مختلف در فکر چاه بوده و بتواند کمک راه باشد.