ادامه کامنت قبلی لزوم آغاز

مردم آذربایجان هم می باشد. از این فرصت باید استفاده کرد. مردم آذربایجان باید به خیابانها بریزند و خواسته و مطالبات خود را مطرح کنند. اعتراضات عمومی، راهپیمایی ها و تظاهراتهای مسالمت آمیز قدرت و اتحاد مردم را بیشتر میکند، صف و جبهه جنبش های ملی، طبقاتی، زنان و جوانان آذربایجان را مستحکمتر میکند.
فعالین سیاسی چپ و دمکرات و سوسیالیست باید به آرایش، سازماندهی و رهبری مبارزات و اعتراضات طرح و برنامه داشته باشند.
در آذربایجان جنبشهای اعتراضی ملی، طبقانی، جنسی و دیگر جنبشهای دمکراتیک در جریان هستند. پیشروان و رهبران این جنبشهای اجتماعی باید با مطالبات و شعارهای خود به میدان مبارزه بیایند. تنها حضورهمه جنبشهای اجتماعی میتوانند ماهیت دمکراتیک و آزادیخواهانه مردم آذربایجان را به نمایش بگذارند. حضور همه اقشار و طبقات ستمدیده آذربایجان بویژه حضور گسترده کارگران و زنان در اعتراضات عمومی ضروری است.
برخی از جریانات چنین وانمود میکنند که مردم آذربایجان فقط و فقط برای مطالبات ملی مبارزه میکنند. بی شک چنین نیست. درآذربایجان علاوه بر مسئله ملی و جنبش ملی جنبشهای کارگری و زنان هم در جریان هستند و میلیونها کارگر محروم آذربایجانیو میلیونها زن اسیر و برده تورک برای آزادی و برابری مبارزه میکنند و شعار و مطالبات خود را دارند.
مردم آذربایجان باید از شعارهای نژادپرستانه و توهین آمیز و ضد آذربایجانی تورکگرایان افراطی بر حذر باشند. شعارهای ملی و دمکراتیک باید جایگزین شعارهای نادرست بشوند.
آذربایجانیها از اعتراض و مبارزه سود خواهند برد و صفوف خود را متحد و محکمتر خواهند کرد. یکی از نقطه ضعفهای همه این اعتراضات نبود سازماندهی و نبود تشکیلات های سیاسی است. در آذربایجان کارگران، زنان، ناسیونالیستها، سوسیالیستها و مدافعان محیط زیست تشکیلات ندارند. نبود تشکلات قدرتمند، رژیم سرکوبگر را قادر میکند تا مانع گسترش اعتراضات و قیام مردم بشود.
مردم آذربایجان علیرغم موانع و مشکلات بهتر است همزمان با اعتراضات دیگر شهرها به میدان مبارزه با دولت سرمایه داری و اشغالگر ایران بیاید. این مبارزه اگر کوتاه هم باشد دستاوردهای زیادی به مبارزه مردم آذربایجان خواهد داشت