با درود

حکومت باید حق اکثریت جامعه باشد.

حتی حکومیت اکثریت میتواند به بدترین نوع استبداد و جباریت بیانجامد آنگونه که فاشیسم از دل دمکراسی وایمار بیرون آمد پس حکومت بر آمده میتواند نهایتا به استبداد منتهی شود. بهتر است پرسش ما اینطور تصحیح شود که چطور نھادھای سیاسی خود را سازمان دھیم تا زیانهای وارده توسط حکمرانان بد و نالایقی را که اتفاقا فراوانند به حداقل برسانیم. کدام شکل حکومتی اجازه می دھد بتوانیم یک حکومت زورگو و یا ھر حکومت نامطلوب دیگری را بدون خونریزی برکنار کنیم؟

آیا مردم ناراضی توانستند حکومت شاهنشاهی را بدون خونریزی برکنار کنند؟ آیا حکومت روحانیون که مورد وثوق ملت نیست بدون کشتار مردم کنار میرود؟ آیا حکومت صنف خاصی مانند کارگران و زحمتکشان یا کشاورزان که لاجرم بدنبال منافع صنف خویش است بدون قوه قهریه حکومت را به مردم تحویل میدهد؟

تجربه نشان داده است که پاسخ به پرسشهای فوق منفی می باشد و اینگونه حاکمیتها بدون خونریزی حکومت را به مردم واگذار نخواهند کرد. برای ممانعت از بازتولید استبداد حاکمیت باید علاوه بر اینکه برآمده از رای اکثریت باشد باید حقوق اقلیت و فرد را محترم دارد. به عقیده فیلسوف بزرگ علم کارل پوپر دمکراسی لیبرال در مقابل فوایدی که دارد حائز مضراتی کمتر است چون این قدرت را دارد که با خردگرائی انتقادی دست به مهندسی اجتماعی تدریجی زده و همواره خودش را تصحیح کند. اگر مسئله اجتماعی حادث شود با ارائه راه حل هایی که توسط مردم! نهادها و.... ارائه میشود و سپس نقد و حذف خطا راه حل مطلوب را برای آن مسئله اجتماعی انتخاب کند.