اپوزیسیون های قد و نیم قد جمهوری اسلامی که پس از 39 سال نتوانسته اند به توافق عملی در وحدت رهبری دست یابند و هریک ساز خود می نوازد و آواز خود می خواند نمی تواند بصورت یکپارچه "اپوزیسیون" نامیده شود. در اینکه قریب به 100 درصد گروهها احزاب و تشکل های سیاسی در سال 1357 با کتمان حقیقتِ تبانی "خمینی و غرب" به مردم ایران خیانت کردند اکنون دیگر شکی وجود ندارد یا لاقل استنادات محکمی بنفع برائت این گروهها منتشر نشده است. امروز نیز پس از 39 سال و با اینهمه مدعیان رنگارنگ از آلترناتیو گرفته تا اپوزیسیون و مخالف مستقل و غیره ذالک.. شاهد بودیم که هیچیک برای حوادث مهم و تعیین کنندۀ دیماه 1396 نه آماده بودند و نه برنامۀ مشخص داشتند. لذا با توجه به اینکه این اپوزیسیون ها همیشه یا از مردم عقبتر بوده اند یا زبان و خواست مردم را درک نکرده به خطا رفته اند چگونه می توانند تصور کنند که مردم رویشان حساب کنند و
اپوزیسیون های قد و نیم قد
اپوزیسیون های قد و نیم قد
Anonymous
تحت راهنمایی ها و خواستهای آنان سازمان یابند متحد شوند و بسوی حذف نظام فعلی و مستقر نمودن نظام دموکراتیک حرکت کنند؟ خیلی عذر می خواهم که این مثل را می آورم " تو که لالایی بلدی چرا خوابت نمی برد؟!". واقعیت اینست که حتی اپوزیسیونهای ایرانی نیز از این وقایع قافلگیر شدند و این برای مردم دلیلی دیگر جهت قطع امید از ایشان است. رهبر و لیدر سیاسی دارای مفهومی است که اگرچه اپوزیسیون ها می توانند ساعتها در بارۀ آن داد سخن دهند ولی مردم بتجربه حس کرده اند که لیدر و رهبر سیاسی مطلوب برای ایران در دورۀ گذار باید دارای چه ویژگی هایی باشد. مردم بیش از آنکه به نظریه پردازی ها توجه کنند به عمل نگاه می کنند . چون مردم طیفی از بی سواد تا نخبه های علمی هستند و بلحاظ آماری سنگینی بیشتر با طبقات پایین socioeconomic است.