میان آرزو و اراده

میان آرزو و اراده.
در رابطه با مشی مسلحانه زمان شاه میگفتند در سیاست "اراده گرایی " نوعی خودکشی است.
یعنی با تصمیم و اراده نمیشود آرزو ها را عملی کرد بلکه شرایط هم باید آماده باشد.
سازاچ فکر میکند ایرانزمین ، سبد آرزوهاست و او کافیست سراغ سبد برود و انتخاب کند. وی نمیداند یا نمی فهمد ، با آرزو و اراده ، نمیتوان وارد ایران و محفل ایرانیان شد، چون فردمتجاور ، چنان سیلی می خورد که نداند راه ترکستان به شرق است یا به غرب؟ یمین است یا یسار !
موضوع دیگر باید از امثال پان ترکهایی مانند سازاچ و لاشین و لوایی و تهرانعلی پرسید چه کسی نمایندگی مردم آذری را به اینها داده که دست یخودکشی و دیگرکشی سیاسی بزنند و مبلغ اراده گرایی غلط و رمانتیسم دهاتی بشوند