محضر حاجی بیطار پالانی

فرهنگ قارایچی و زبان کولی خود را
به ملتهای ایران تحمیل کرده است.
دراز گوش نامبرده
که نسل اندر نسلش ملیجک شاهان تورک بود،
برای خنداندن آنان دلقک بازی میکرد،
کسی که تبار اندر تبارش
به گدائی و ولگردی در بیابان لوت،
روزگارش به عطالت سپری شده است،
در عمرش حتا یک بار نیز کلمه دمکراسی
و احترام به زبان و فرهنگ دیگران، بگوشش نخورده است،
اکنون سرزمین موسوم به ایران
گوئی ملک شخصی این کولیتباران است،
بجای احترام به حقوق ملل ایران،
به جای تشکر از مردم قهرمان تورک،
بجای سر فرود آوردن در مقابل عظمت تاریخی شاهان تورک،
شاهانی که جغرافیای ایران را در مقابل حملات بیگانگان حفظ نموده اند،
اکنون این کولیتباران ولگرد،
مثل اجدادشان به رسم گدائی،
خود را صاحب ایران دانسته، چیزی هم از مردم طلبکارند.
اینان که قصد دارند با سماجت و گستاخی
رسم بز چرانی و کولیگری را
بملل ایران و جامعه ایران تعمیم دهند،
لازم است به این کولیهای گستاخ و گدامنش
خاطر نشان شود:
کویرمرکز کولیتبارست و بس
زآنجا برون آیدش خار و خس
چنین قوم ولگرد وآن بزچران
مکانی نیابد به هر سو روان
بکین و به نفرت شود مفتخر
بکردست ذاتش بدان استتار
بلاف وگزاف و به تزویر و زور
چنانست گستاخ پررو شرور
حقوق بشر را نداد چیست
ز اخلاق و داد گویا تهیست
اگر چه ولگرد و کولی تبار
کندادعا برخاک و براین دیار
بخنددبراین مدعاچون جهان
کجاصاحب خاک اند کولیان؟