دولت و روشنفکران و مخالفین

ملت و زبان فارسی خدشه ناپذیر است، آنها بر خلاف آزربایجانی ها مطلقا از وجود نامرئی ملت فارس نامی نمی برند، ولی در عمل فقط و فقط به منافع و هویت و زبان فارسی ملت خود فکر می کنند، امروز بعضی از آزربایجانی ها امیدشان را به رهبران جامعه فارسی بسته اند و فکر می کنند که آنها فرشته نجاتشان خواهند بود، باید گفت که بعد از ۴۱ سال انقلاب هنوز ماده ۱۵ مندرج در قانون اساسی، یعنی تدریس بزبان مادری را اجرا نکرده اند، و حتی فارسهای مخالف دولت کوچکترین اشاره بدفاع از زبان مادری نمی کنند، که هیچ، بلکه به نا حق، آزربایجانی های مدافع زبان مادری را تجزیه طلب و پانترکیست می نامند، آزربایجانی ها باید مطمئنا بدانند که جامعه فارسی در هر شرایطی در وحله اول مزارع خود را آبیاری خواهد کرد، و حتی بعد از آبیاری خارستان هایشان، اگر آبی در نهر باقی مانده باشد آنرا بعنوان صدقه برای رفع تشنگی ترکهای منکر زبان مادری خواهند داد، ترکهائی که تلاش می کنند بدون لهجه فارسی حرف بزنند و خود را در جامعه فارسی حل کنند، تا کسی متوجه ترک بودن آنها نشود، آنها باید بطور قطع و یقین بدانند که در لحظات حساس تاریخی رهبران فارس در مقابله با ترکها از آنها بعنوان گوشت دم توپ استفاده خواهند کرد، و آنها را به برادر کشی واخواهند داشت، همانطور که بعد از انقلاب اولین شلاقی که در میادین شهرهای آزربایجان به هوا برخواست تا بر کمر مردم فرود آید، فریاد آزربایجانی به هوا رفت، ولی سپاه پاسداران اصفهان و شیراز به کمک آزربایجانی های خود فروخته حرکتهای خود جوش مردمی را در آزربایجان سرکوب کردند، بعد از سرنگونی رژیم، ترکهای خود باخته دو راه بیشتر ندارند، یا در کنار ملت ترک آزربایجان خواهند بود، و یا بعنوان مزدور ملت فارس به روی ملت خود شمشیر خواهند کشید.