سالام اليكيم

ایرانیست ها که یکی از فعالان ملی ـ مدنی تورک تهران برایم فرستاده بود. در آن پست پان ایرانیستی، ما تورکچوها را جاعلین تاریخ قلمداد کرده بودند.

پانزده سال پیش در ترم دوم مقطع لیسانس دکتر بهزاد شاهنده در کلاس درس پرسید: چه کسی در کلاس تورک است؟ دستم را بلند کرده با افتخار گفتم استاد من تورکم.

دکتر شاهنده گفت خاطره ای نقل خواهم کرد که باعث خوشحالی شما خواهد شد. ایشان به نقل از استاد چینی اش که در جوانی در جنگ کره شرکت کرده بود، چنین گفت: «در جبهه مقابل ما نیروهایی از کشورهای اروپایی، آمریکا، تورکیه و ... قرار داشتند. برافراشته شدن به نوبت بیرق های این کشورها در جبهه مقابل به معنی آن بود که فرماندهی و نیروهای مستقر از آن کشور بیرق برافراشته می باشند. ما به غیر از زمانی که تورک ها را در مقابل داشتیم، راحت می خوابیدیم. اما شب هایی که بیرق تورک برافراشته می شد، از ترس تا صبح نمی خوابیدیم.»

من اضافه کردم: استاد! ترس چینی ها از تورک ها به گذشته های خیلی دور بر می گردد. ساخت دیوار عظیم چین هم سند آن ترس است. خیلی از ملل آسیا، اروپا و شمال آفریقا نه تنها تورک را با ترس و لرز بارها در مقابل خود دیده اند بلکه فرمانبردار سر به راه فرمانروایان تورک بوده اند. هیچ یک از این کشورها نمی توانند تاریخ کشور خویش را در غیاب تورک بدون نقص و کامل بنویسند.

انسان تورک در مراجعه به تاریخ احتیاج به جعل و خوانش باژگونه تاریخ ندارد. چون در گذشته فرمانروایی شکوهمند پدران خویش را خواهد دید که با توانایی هر چه تمامتر اصلی ترین کارکرد دولت یعنی تأمین نظم و امنیت را به نمایش گذاشته اند و به تبع آن عمران، آبادانی ملک و زندگی مسالمت آمیز مردم را خواهد دید.

اما پان ایرانیست ها، درست برعکس، احتیاج مبرم به جعل و قرائت باژگونه از تاریخ دارند تا با الیناسیون انسان تورک به آماج ضد انسانی و ضد دمکراتیک خویش یعنی تأسیس یک دولت و یک ملت دست یابند و اینگونه است که به جعل، انکار و کتمان واقعیت های مسلم تاریخی روی می آورند.