سالام اليكيم

خود و زبان خود بریده بود و شیه‌هایش از در دشت‌های بیگانگان بگوش می‌رسید با شعر سهند بود که به خود آمد و سر به زیر، به سرزمین مادریش و به زبان مادرش بازگشت. بی‌شک می‌توان اشعار بولود را بعنوان مانیفست حرکت هویت طلبی آذربایجان معرفی کرد. شاعری که به جرات می‌توان گفت در طول بیش از یک قرن شعر معاصر در ادبیات فارسی و تورکی کسی به عمق وی یافت نمی‌شود. شما هیچ شاعر فارسی پیدا نمی‌کنید که در عین حال که بر حق خودش صفت و سخت ایستاده، در همان حال بگوید:
من دئمیرم اوستون ائرق‌(نژاد)دانام من، دئمیرم ائلیم ائللردن باش دی!
صغیر و کبیر قلم به دستان فارس مثل ملک‌شعرای بهار و حتی آزربایجانیان حل شده در سیستم فارسی مثل میرزاده عشقی، تماماً راسیست بودند و چنان بر تبل پارسیت و ایرانیت می‌کوبیدند که هفت شهر آنورتر همه کر می‌شدند. ولی بولوت در همان حال که از حق خود با خون و جانش محافظت می‌کند، در همان حال در میان ابیاتش می‌گوید: منیم مسلکیم‌ده منیم یولومدا، میلتلر هامیسی دوست‌دور یولداشدیر! شک نکید اگر اجتماع فارس به نصف شعور بولوت رسیده بود، اکنون در دموکراسی و برابری کامل درون مرزهای ممالک محروسه زندگی می‌کردیم.

باریش

لطفا با ذکر منبع منتشر نمایید.