اگرچه علی اقا از سر زبان

یه علی ترکه داشتیم خانواده شون از میانه به تهران مهاجرت کرده بوند. در همان محل علی رشتی و حسن رشتی که برادر بودند هم داشتیم. ما افتخار بچه محلی با این رفقا و سایر دوستان که از همه جای ایران به تهران مهاجرت کرده بودند را داشتیم. لذا ترک بودن رشتی بودن کرد بودن نه جای خجالت دارد و نه جای افتخار. هرکس انسان است تازه طبیعی رفتار کرده و جای افتخار هم ندارد). من حدود 25 سال قبل در مطلبی در روزنامه هفتگی کیهان چاپ لندن نوشتم که اجداد من از کردهای کرمانج ناحیه دریاچه وان بودند که توسط نادرشاه به شمال خراسان کوچانده شدند. برخی میگویند شاه عباس آنها را کوچانده. کردهای خراسان هنوز آداب و روسم خود را دارند. بعدها زمان قاجار به تهران کوچ میکنند و مرکز نشین میشوند. من هرگز تئوری آریایی بودن همه ایرانیان را نپذیرفته ام. آریایی های اصیل ( آریایی بودن جای افتخار است و جای خجلت) مردمانی گله دار بودند و توانستند به دلیل نوع زندگی ایلی شان همراه گله و احشام شان از مناطق خطر دور شده از حمله اسکندر و عرب و مغول در امان بمانند. اینان امروز در ایلهای بختیاری و نیز افغانهای پشتون بسیار دیده میشوند و چهره ای روشن و موهای روشن دارند و چشمهای غالبا زاغ و عسلی دارند. بقیه ما ایرانیان.. دارای نژادی مخلوط از ایرانی آریایی، عرب، یونانی و مغول هستیم. اینچنین است درمورد مردمان سایر کشورهای نزدیک به ایران در آنها هم خون ایرانی و عرب و مغول وجود دارد. دلیلش هم خیلی راحت این است که این مردمان در سده های پیشین حقوق بشر نمی شناختند برای همین سرزمینهای یکدیگر را تسخیر و مردان را کشته و زنان را به اختیار خود میگرفتند و تخم خود را می پراکندند. از همین روست که ما ایرانیان از هر تباری یا برادریم یا عموزاده. لذا این که زمانی پدربزرگ من کورش یا داریوش یا عرب بیانگرد عربستان و یا اسکندر یونانی و یا چنگیز خان مغول بوده نباید مایه خجلت باشد. مگر میشود کسی از تبار خود خجالت بکشد؟ امروز ما ایرانیانی هستیم با این سابقه و نژاد و هم زیر پرچم پادشاهان ترک و مغول و ایرانی و عرب باهم زیسته ایم و در پرچم این پادشاهان با دشمنان ایران جنگیده ایم. لذا جنابعالی معلوم نیست چرا قاجارها را به رخ ما میکشید؟ انگار قاجارها قوم فاتح ایران بودند. نه آغا... قاجارها همان پسرعموهای ما بودند که همانگونه که زمانی کریم خان و زمانی سلطان سنجر و زمانی نادرشاه در این کشور قدرت را بدست گرفتند، پسر عموی دیگرمان آغامحمدخان قدرت را بدست گرفت. هنگامی که عباس میرزا جلوی روس ایستاده بود زیر پرچم او سرباز افغان بود، کرد بود، سیتانی بود، تهرانی بود و اینها با زبان ملی یعنی دری باهم صحبت میکردند. من افتخار میکنم که پدرانم در ارتش ایران در زمان قاجار از خاک ایران پاسداری کردند. امروز هم مشکلی اگر با رژیم ایران دارم نه بخاطر آن است که خلخالی و موسوی تبریزی یا خامنه ای ترک تبارند.. بلکه بخاطر بدست آوردن آزادی های سیاسی و اجتماعی با آنها مشکل دارم. اگر نه ذره ای در ایرانی بودن و وفاداری به خاک میهن در آنها شکی نداشتم. موسوی تبریزی و خلخالی همانقدر به ایران عشق میورزیدند که علی اکبر داور و تیمورتاش و امیرعباس هویدا و ارتشبد نصیری رئیس ساواک. مشکل ما با اینها نه بخاطر ترک تبار بودن که بخاطر رفتار غیر انسانی و غیر دمکراتیک شان است. در میان حاکمان فعلی از موسوی ترک نخست وزیر پیشین گرفته تا محمد خاتمی یا محمد یزدی و غیره رفتاری ضد بشری و ضد انسانی با مردمان ایران داشته اند و مشکل یک مشکل سیاسی است نه نژادی. شماها این حقایق را میدانید اما میخواهید آب سیاست ایران را به جوی راسیسم و تکه تکه کردن میهن عزیزمان ایران روانه کنید. شماها مزدورید. ما ترکها، عربها، بلوچها، فارس زبانها لرها و کردها و غیره مردانه ایستاده ایم و پوزه شما دشمنان ایران را به خاک خواهیم مالید. حالا زور بزن.