آقا سعید رضا حالا بفرض اگر

کهریزک با شیشه نوشابه همه مشکلات را حل کرد و هیچکس جیکش در نیامد و حقوق بشر و سران همه کشورها، ایران را محکوم کردند و بعد رفتند لا لا کردند، و تا به امروز هم هیچ اتفاقی نیفناده، شما ایرانیهای فارس تصور می کنید با مصیبت سازی و شام غریبان سازی دل دنیا را برحم در خواهید آورد؟ و تصور می کنید با سرودن اشعار احساسی شاهنامه گونه دنیا را به حرکت در خواهید آورد؟ نه عزیز دلم، شما و آن قوقولی های حقوق بشر هم بعد از چند بار قوقولی در مجامع عمومی به خواب فراموشی خواهند رفت، بهترین عزیزان ما در سال ۶۰ قتل عام شدند، ما سوختیم و قلبمان آتش گرفت، ما فریاد زدیم، آنقدر برای مردگانمان فریاد زدیم که بغضمان ترکید، خوشبختانه آنموقع افراد بیکاری نبودند که برای مردگان ما شعر بسرایند و هنر خود را به بهانه مردگان ما بنمایش بگذارند و یا خوانندگان بخاطر کسادی بازار کارشان، با خواندن ترانه های سوزناک، مشتری بیشتری بسوی خود جلب کنند، و یا مداحان با خواندن مرثیه برای شهدای ما بازار کارشان را رونق دهند ، در سال ۶۰ اصلا کسی جرئت نداشت به خانه ما بیاید، می توانید بفهمید و تصور کنید؟ اینجا ایران فارسی زبان است، فرصت طلب ترین، معیشتگرا ترین، نان به نرخ روز خورترین، بی وفاترین مردم جهان هستند.