وقتی رهبری حزب و سازمانی

وظیفه عناصر انقلابی عضو و هوادار آن سازمان و حزب این است که علیه موج حرکت کرده ، رهبری اپورتونیست را تا آنجا که می توانند رسوا ساخته و خیانت آنها را به منافع طبقاتی کارگران و توده های زحمتکش ، با فریاد رسا بازگو کنند. در یک گروه سیاسی که داعیه دفاع از طبقه کارگر را دارد و رهبری آن آشکارا در مسیر ضد انقلابی گام بر میدارد باقی ماندن و دم نکشیدن، چیزی جز اپورتونیسم و پشت کردن به منافع توده های زحمتکش نیست. متاسفانه در ایران ، تعصب گروهی و دوست بازی ، همواره در سازمان های سیاسی چپ ، حرف نخست را زده است . بدین معنی که این یا آن سازمان و حزب ، از خط مشی انقلابی دست کشیده و به منجلاب خیانت به آرمان های توده ها در غلطیده و در واقع امر ، به ضد خود مبدل شده است ، اما اعضا و هوادارانی که بر این تغییر مسیر سازمان واقف هستند، به علت تعصب گروهی ، دوست بازی و سست عنصری، همچنان به پیکره فرتوت سازمان فرصت طلب چسیبده و سکوت را بر افشاگری ، ایستائی را بر حرکت بر علیه موج اپورتونیستی ، ترجیح داده اند . این خود ، ضرر های جبران ناپذیری بر جنبش های رهائی بخش توده های زجمتکش وارد ساخته و به بقای فرصت طلبی و خیانت به آرمان های انقلابی در سازمان های سیاسی چپ، امکان داده است. باز هم در این رابطه ، خواهم نوشت.