مردم ایران دوبار این بخت را

کنند .این دو رویداد در دوران مصدق و در سال 57روی داد.اما گروهی از جریانات سیاسی چوب رای چرخ دولت مصدق گذاشتند و با سرنگونی ان مرد بزرگ همه چیز دگرگونه شد .سی سال پس از ان کودتا دوباره همان وضع دوران مصدق تکرار شد و همان جریانات بجای دفاع از ازادی به دفاع از استبداد دینی پرداختند و در مدح شیطان عمامه دار شعر می‌سرودند تا انجا که زنده‌یاد شهریار نیز شعری در مدح ان شیطان فریبکار سرود .ولی شهریار نه حزبی بود و نه وابسته به جایی .او بیگناه بود وپاک باقی ماند .
ایا جریانات سیاسی این امکان را برای رشد ازادی ودمکراسی و ترویج هنر و ادبیات به هر وسیله فراهم اوردند و از ازادی دفاع کردند؟
زنده یاد شهریار نیز چون بسیارانی قربانی همین جریانات سیاسی شدند . ایا شرم اور نبود که سراینده شعر ارش کمانگیر از پلیدی چو خمینی دفاع کند؟ایا گناه همین شاعر در محرومیت شهریار کمتر از دستگاه حاکمه نیست ؟دراین باره بسیار سخن میتوان گفت اما جامعه ادبی فرهنگی و علمی ما در در جه نخست قربانی همین سیاست انقلابی حزبی ها شدند .