مثلا، ما می توانیم به جای

آن جا ه.د.پ توانسته اطمینان بخشی قابل توجه از جامعه ترک را بدست بیاورد. چه بسیار ترکهایی که در ازمیر و استانبول و آنکارا صرفا به این سبب که ه.د.پ از حد نصاب رای 10% عبور کند، به این جزب رای امانتی می دهند بدون این که واقعا طرفدار این حزب باشند. بسیاری از روشنفکران درخشان ترک، اشخاصی مثل سری ثریا اؤندر یا احمد شیک عضو این حزب می شوند و نماینده مجلس از این حزب می شوند. چون ه.د.پ خود را حزبی برای ترکیه معرفی می کند (نه این که آن جا هم کردهای افراطی نباشند و چپ و راست نزنند. اما دارم در مورد ماهیت موضعگیری این حزب صحبت می کنم نه جزئیات و استثنائات). اگر مثل پ.ک.ک فقط خود را در چهارچوب کردها حبس می کرد، عاقبتش مشخص بود. بله، بخشی از ناسیونالیستهای ترکیه نیز چشم دیدن این حزب را ندارند و همین شرایط و موضعگیری ممکن است از طرف بخشی از ناسیونالیستهای آریایی در مورد احزاب آذربایجانی، به رغم همه صداقتشان به وجود بیاید. ولی تجربه ثابت کرده که مردم عموما به دنبال تفاهم و صلح هستند نه دعوا و توی سر هم زدن.
خوب، این هم پیشنهادات من. حالا می توانید به چپول و تاواریش گفتنتان ادامه دهید.