خانم لیلا.. من یک بحث مجرد را

چند نفر پان ترک دیگران را دست میاندازند و میخندند و برایشان اهمیت هم ندارد. اینطور نیست که مردم کردستان چشم شان به این صفحه باشد که خانم لیلا و محسن کردی چه مینویسند. ما داریم یک تبادل نظری میکنیم که به حقایقی دست یابیم. همه اینها را که گفتید میدانم و واقفم. من هم واقعیت را گفتم نه این که حرف دلم باشد. این واقعیت که در حاکمان ایران چه شاه و چه شیخ و چه مصدق و چه ناصرالدین شاه قاجار و چه نادرشاه و چه اشرف افغان و چه سلطان محمود و چه کورش و داریوش.. اهل از دست دادن یک وجب از این خاک نیستند. همه استانهای ایران باید زیر پرچم ایران باشند. ما در حزب مشروطه ایران عقیده مان بر این است که مشکلات هریک از استانهای ایران را مردمان ان استان بهتر میدانند. نیازی نیست از مرکز آقابالاسر بفرستند. ایران را استانهای ایران از مرکز اداره خواهند کرد. مردم استانها نمایندگان شان را به پارلمان یا مجلس شورای ملی میفرستند و برنامه های دولت را بررسی میکنند و رای میدهند. برخی استانها جمعیت شان کم است و ممکن است در حق شان اجحاف شود برای همین یک مجلس سنا هم در نظر میگیرند مثل زمان شاه که از هر استان بدون توجه به جمعیت دو نفر انتخاب میشوند. مجلس سنا و نیز مجلس شورای ملی بر اساس منافع کل ایران و نه فقط یک استان امکانات و بودجه و برنامه ها را تنظیم میکنند. من بارها نوشته ام که اولویتها از استانهای محروم شروع میشود. اگر مملکت حساب و کتاب داشته باشد آن برج میلاد را به هرجای بدتر تصمیم گیرندگان شان باید فرو میکردند که بلوچ از گودال آب بردارد و روستای کردستان یک پل نداشته باشد و مردم از سیم بکسل برای عبور از رودخانه آویزان شوند. خانم عزیز.. کسی که اهل سیاست است این چیزها را میداند. میداند که اگر کشور ایران میخواهد یکپارچه بماند و منافع همه تامین شود باید در کم کردن فاصله طبقاتی و فاصله شهر و روستا کوشید. اما ما نمیتوانیم ایران را با 100سال تلاش مدرنیته آنهم با این همه سنگی که سر راهش از جدایی طلب و جنگ طلب و محاصره و تحریم و غیره با اروپای مدرن و 400 سال دوران رنسانس مقایسه کنیم. مردمان ما عقبمانده هستند و این خجالت ندارد. یک واقعیت است و زمان می برد تا یک روستایی ایرانی به اندازه یک روستایی سوئدی و فرانسوی و انگلیسی به حقوق سیاسی اجتماعی خود آگاه شود. ما هنوز در خانواده مان یک پا دیکتاتور هستیم چه برسد به کوچه و محله و شهر و هرجای دیگر. شاید باورتان نشود ولی من با وجودی که کرد نیستم با دوستان کرد که دارم در انجمنها حضور دارم و ماهانه مقداری هرچند ناچیز به یک انجمن کمک میکنم که تابحال چند مدرسه در ایران از جمله چند مدرسه در کردستان ساخته اند. میخواهم بگویم که اگر من حرف از وطن و تمامیت ارضی میزنم هرگز و هرگز منظورم آقایی فارس زبانها مرکز نشین بر سایر مردمان ایران نیست. من خود با چنین تفکری سر جنگ دارم. همه سخن من این است که تمامیت ارضی منافع همه ما را بهتر حل میکند. انصاف را که کرد زمان پهلوی در ایران از زندگیش راضی تر بود یا کرد کردستان عراق امروز؟ امید به آینده و زندگی بهتر در کرد زمان پهلوی بیشتر بود یا کرد امروز عراق؟ اولین گام برای پیشرفت تامین امنیت است و تامین امنیت فقط زیر پرچم کشوری پرقدرت با جمعیتی منسجم بوجود می آید. اگرنه اگر تامین منافع همه ما نبود باور کنید همچی خاطرخواه چشم و ابروی غیر تهرانی ها از بلوچ و ترک و کرد و غیره نیستیم. اگر شرایط ما هم مثل چکسلواکی بود من در صف اول ناسیونالیستها برای جدایی بخشهای فارس زبان از سایر بخشهای ایران می بودم. ما تهرانی ها و بخشهای فارس زبان کشور هیچ نیازی نه به جمعیت سایر نقاط ایران داریم و نه به منابع زیر زمینی آنها. از نگاه من جمعیت فارس زبان ایران در یک کشور فارس زبان و بدور از تشنجات قومی چهارنعل بسوی مدرنیته خواهد تاخت و ترک و کرد سابق ایرانی همانقدر خوشبخت خواهند شد که کرد عراق. در آذربایجان (اگر برادر بزرگ ترکیه برای «حمایت» از آن ارتش خود را داخل آن نکند و آذربایجان را نبلعد) همانقدر در صلح و صفا خواهند زیست که کشور آذربایجان. معلوم نیست جنگ چندم شان است که با ارمنستان دارند براه میاندازند. زمان شاه کجا بین ترک و ارمنی و کرد جنگ و دلخوری بود؟ نه خواهر جان.. این سخن سعدی را قبلا هم آوردم که: شب پره گر وصل آفتاب نخواهد رونق بازار آفتاب نکاهد. از نگاه من همین امروز هم بخشهای تشنج آفرین جدا شوند بنفع فارس زبانها خواهد بود و مسلما آغاز رنج جداشدگان در جنگ زخم. متاسفانه این مهم را نمیتوان به وطنپرستان ایران حالی کرد